Χωρίς επιστροφή

07/05/2010

του Ηλία Μαμαλάκη

Βαριά τα σύννεφα μέσα στο μυαλό μου. Τίποτε το καλό δεν μας έχει τύχει αυτούς τους λίγους μήνες που έχουν κυλήσει από τότε που μπήκε το 2010. Οι δουλειές πέφτουν δραστικά, οι εργοδότες μου, μου ζητάνε να περιορίσω το προσωπικό και τους συντάκτες των περιοδικών που συνεργάζομαι, οι συναστρίες που ορίζουν την υγεία είναι σε δραματικό επίπεδο και νομίζω ότι δεν βρίσκομαι σε τούνελ, αλλά σε σπηλιά χωρίς ίχνος φωτός. Και καπάκι σε όλα αυτά έρχονται και τρεις θάνατοι, τρεις ανυποψίαστοι θάνατοι.

Πως τα σκέπτομαι αυτά τα παιδιά. Ξεκίνησαν το πρωί να πάνε στη δουλειά τους. Φαντάζομαι θα είχαν μεγάλη ανάγκη αυτά τα 1000 ευρώ που θα έπαιρναν από τη δουλειά τους και ξαφνικά βρέθηκαν νεκρά. Αν το κακό τα είχε βρει στο δρόμο να διαδηλώνουν και να παλεύουν ίσως να ήμουν λίγο πιο ήσυχος. Στους αγώνες όλα επιτρέπονται. Προσπαθώ να καταλάβω ποιοι είναι αυτοί που βάλανε τις φωτιές στο κτίριο εν μέσω εργαζομένων. Από όποιο πολιτικό σχήμα προέρχονται, όποιο μίσος αν έχουν στην κοινωνία. Το να σηκώσεις το θάνατο τριών ανθρώπων είναι βαρύ πράγμα, για μερικούς ασήκωτο.


Άραγε σε ποια κατηγορία ανήκουν οι εμπρηστές; Δημόσιο μνημόσυνο θέλω να κάνω σε αυτά τα παιδιά και μαζί με μένα και σεις. Μια στιγμή που θα είστε μόνοι σας κόφτε ένα κομμάτι ψωμί, ρίξτε λίγο αλάτι από πάνω, πάρτε και ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί και πιείτε τα στο καλό κατευόδιο των ψυχών τους. Στην ζωή που δεν θα ζήσουν, στην ζωή που θα κάνουν εκεί που πάνε αν υπάρχει.




Δεν την είχα ονειρευτεί έτσι τη ζωή μου. Ονειρευόμουνα όταν πρωτοέπιασα δουλειά στα 22 μου να δουλέψω καλά και πολύ στα νιάτα μου, να αγαπήσω τους ανθρώπους γύρω μου, να πορευτώ με την ενέργεια που έκλεινα μέσα μου, για να χαλαρώσω στα ύστερά μου χρόνια. Διαψεύστηκα και εγώ και χιλιάδες άλλοι. Όσο περνάνε τα χρόνια δουλεύω και περισσότερο και από δω και εις το εξής αισθάνομαι ότι θα αμείβομαι και λιγότερο. Δεν είναι επιλογή μου, είναι επιλογή άλλων.




Και να σας πω και κάτι δεν με πειράζουν πολύ όλα αυτά, με πειράζει η ατιμωρησία, με πειράζει που στη Βουλή μέσα υπάρχει νιρβάνα, με πειράζει που τα κανάλια βγάλαν τα ύστερα λόγια του κυρίου Παυλίδη από τη Ρόδο ο οποίος μας είπε και arivedersi, δηλαδή θα σας ξανάρθω. Με πειράζει που πολλοί από αυτούς εκεί μέσα φωνάζουν για τους κλέφτες ενώ είναι οι ίδιοι μεγαλύτεροι κλέφτες. Πρέπει η κυβέρνηση να επαναφέρει στους βουλευτές τα θωρακισμένα μεγάλα αυτοκίνητα γιατί σε λίγες εβδομάδες όπου τους βρίσκει ο κόσμος θα τους κοπανάει για τα καλά.


Και επίσης λυπάμαι πάρα πολύ που δεν υπάρχει ένα τόσο δα νέο πολιτικό αίμα, να βγει ένας καθαρός νέος πολιτικός να μας πει δυο πράγματα, να μας κάνει οπαδούς. Να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτή την κοινωνία. Άκουσα στην τηλεόραση ότι υπάρχουν βουλευτές-υπουργοί που ζεσταίνουν τα καθίσματα της Βουλής με τον ίδιο κώλο πάνω από 20 χρόνια.


Πρέπει να βγει νόμος. Δύο τετραετίες μάγκες μόνο και μετά σπίτι σας. Να κάνετε κοινωνικό έργο χωρίς μισθό. Και το χαρακτηριστικό είναι ότι όλοι αυτοί που μας καλούν σε λιτότητα Πρωθυπουργός, Υπουργοί, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές είναι όλοι βολεμένοι. Κάθομαι και σκέπτομαι.


Δεν υπάρχει πιο άχρηστο πολίτευμα από τη Δημοκρατία. Σαν την κατσίκα είναι και αυτή. Σου δίνει λίγο γάλα και μέχρι να απλώσεις το χέρι σου να τραβήξεις την τσανάκα η κατσίκα το κλωτσάει κάτω και το χύνει καταγής. Φταίμε και εμείς που ψηφίζουμε με άλλου είδους κριτήρια. Πώς θα βολέψουμε το ανιψάκι μας, πώς θα βολευτούμε οι ίδιοι, πώς θα διαμορφωθεί ένα νομοσχέδιο υπέρ των συμφερόντων μας, πώς θα λεηλατήσουμε την κρατική περιουσία και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Τρεις νεκροί είναι πολλοί, τρεις άδικα νεκροί είναι πάρα πολλοί, όσο καλά κι αν πάμε από αύριο.