Το ενδιαφέρον που βρίσκουν τα παιδιά στην τηλεόραση, είναι ότι βλέπουν κάποιο παιδικό, ή άλλο απλό έργο και μετά το συνηθίζουν και θέλουν να το βλέπουν συνέχεια σε κάθε επεισόδιο.
Το ενδιαφέρον για τον υπολογιστή, είναι όταν τα παιδιά παίζουν κάτι ένα παιχνίδι για πρώτη φορά, ενθουσιάζονται! Μετά θέλουν να το παίζουν συνέχεια, να μαθαίνουν κι άλλα παιχνίδια και να τα παίζουν κι αυτά.
Όταν παίρνουν στα χέρια τους ένα κινητό, ακούνε τα τραγούδια που βάζουν και τους αρέσει πολύ. Αλλά κι όταν βλέπουν τους μεγάλους να μιλάνε στο κινητό, ενθουσιάζονται πάλι.
Τα πλέι – στέισιον, τα νιτέντο και τα ντι – ες, είναι παιχνίδια που προτιμάνε τα παιδιά και τους αρέσουν πολύ που μπορούν να αγοράζουν κασετούλες γι αυτά.
Εμείς τα παιδιά, πείτε ότι βλέπουμε κάτι στην τηλεόραση! Θέλουμε να βλέπουμε πολλά κινούμενα σχέδια και έργα. Έτσι συνηθίζουμε την τηλεόραση!
Η μαμά μου φωνάζει ότι η τηλεόραση κάνει κακό στα μάτια αλλά εγώ πολλλές φορές δεν έχω τι να κάνω και βλέπω λίγο.
Υπάρχουν 5 σήματα τηλεόρασης και τα 2 μόνο είναι αυτά που μπορούν να βλέπουν τα παιδιά. Στα άλλα, υπάρχουν κάποια έργα που δεν μπορούμε να τα βλέπουμε.
Ξέρω ότι δεν είναι όλες οι εκπομπές στην τηλεόραση για παιδιά. Τα παιδιά κάνει να βλέπουν κινούμενα σχέδια, τηλεπαιχνίδια, εκτός από την στιγμή της αλήθειας κι εγώ βλέπω και κάποιες ελληνικές σειρές, αλλά δεν ξέρω αν είναι για παιδιά ή όχι!
Κανονικά οι γονείς πρέπει να μας λένε «αυτό που έχει τώρα δεν πρέπει να το δεις!» κι εμείς να απαντάμε «εντάξει μαμά!»
Πρέπει οι γονείς να έχουν τον έλεγχο στο τι θα δούμε και τι όχι, γιατί ξέρουν περισσότερα και πρέπει τα παιδιά να ξέρουν τι μπορούν και τι όχι. Αλλιώς, οι γονείς τα μαλώνουν και εκείνα δεν καταλαβαίνουν το γιατί!
Όταν πάλι τα παιδιά παίζουν με τον υπολογιστή ή τα ηλεκτρονικά, βρίσκουν πολύ ωραία παιχνίδια και μετά βαριούνται να παίξουν με επιτραπέζια. Στον υπολογιστή υπάρχει μεγάλη ποικιλία παιχνιδιών και μπορούμε να κατεβάσουμε απεριόριστα παιχνίδια από το ίντερνετ, τα οποία έχουν ήχο. Οι μεγάλοι καμιά φορά φωνάζουν γιατί λένε πως δεν ξέρουνε να χρησιμοποιούμε τον υπολογιστή, εγώ όμως νομίζω ότι δεν ξέρουν εκείνοι!
Εγώ παίζω μόνο αυτά που ξέρω ότι είναι για παιδιά, γιατί άμα πατήσω κάτι που δεν ξέρω και δεν είναι για μένα, μετά δεν θα ξέρω τι να κάνω και φοβάμαι μη χαλάσει ο υπολογιστής. Η μαμά μου, μου έχει φτιάξει ένα φάκελο στο κομπιούτερ και πηγαίνω σε αυτά τα παιχνίδια.
Όταν θέλω να ακούσω μουσική, μπορώ να βάλω ραδιόφωνο ή να την ακούσω στο κινητό! Στο ραδιόφωνο όμως δεν ακούω πάντα τα τραγούδια που θέλω να ακούσω εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή, εγώ θέλω να ακούσω τον Σάκη Ρουβά και δεν τον έχει το ραδιόφωνο, τότε αναγκαστικά θα τον ακούσω από το κινητό.
Εγώ δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει όταν λένε ότι το κινητό έχει ακτινοβολία, αλλά πιστεύω ότι είναι κάτι που μας κάνει κακό στον εγκέφαλο. Το μόνο που έχω ακούσει είναι ότι προκαλεί πονοκεφάλους…
Όταν ένα παιδί ζητήσει από τους γονείς του ένα κινητό, τότε εκείνοι λένε όχι. Μετά όμως, το παιδί λέει σε παρακαλώ κι εκείνοι του το παίρνουν. Μετά παίζει πάρα πολύ με το κινητό κι εκείνοι τότε φωνάζουν γιατί το κινητό έχει ακτινοβολία.
Όταν πάλι το παιδί ζητήσει υπολογιστή και οι γονείς του το πάρουν, το παιδί αρχίζει πάλι να παίζει. Κι επειδή δεν μπορεί να παίξει το πρωί που έχει σχολείο, παίζει το βράδυ. Τότε οι μεγάλοι πάλι φωνάζουν και λένε στα παιδιά πως δεν θα ξυπνάνε την επόμενη μέρα, και όχι μόνο αυτό αλλά και ότι ο υπολογιστής χαλάει και τα μάτια.
Με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, πάλι το ίδιο συμβαίνει. Το παιδί ζητάει, οι γονείς τα αγοράζουν, το παιδί παίζει πολύ κι εκείνοι φωνάζουν ότι δεν θα προλάβουν να κάνουν τα μαθήματα τους.
Εγώ προτιμώ τα ηλεκτρονικά γιατί η μαμά μου ασχολείται πολύ με τα μικρά μου αδέρφια και δεν προλαβαίνει να παίξει μαζί μου . οι φίλες μου μένουν πολύ μακριά και δεν μπορούνε να έρθουν. Κι άμα έρθει κάποια φίλη μου τα αδέρφια μου δε μας αφήνουν να παίξουμε κι έτσι παίζουμε ηλεκτρονικά.
Τα ηλεκτρονικά απορροφούν την ενέργεια των παιδιών κι εφ΄όσον οι μαμάδες δεν μπορούν να παίξουν επιτραπέζια, ασχολούνται αναγκαστικά με τα ηλεκτρονικά.
Η μουσική στο κινητό είναι καλύτερη από το ραδιόφωνο, Γιατί στο ραδιόφωνο πρέπει να αγοράζουμε cd, ενώ στο κινητό, αν έχει κάποιος φίλος σου κινητό μπορεί να σου μεταφέρει τα τραγούδια. Το κινητό βέβαια έχει ακτινοβολία και κάνει κακό στον εγκέφαλο. Απορροφάει το μυαλό και τότε τα παιδιά τα πάνε στο νοσοκομείο!
γράφει η Ρούλα Δ. – 14 ετών,
στο πλαίσιο του προγράμματος «συμβουλές στους μεγάλους»,
του ΚΕΝΤΡΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ γραμμή
Όλοι γνωρίζουμε πόσο υπερπροστατευτικοί και υπερβολικοί είναι τις περισσότερες φορές, σχεδόν όλοι οι γονείς!
Αυτό συμβαίνει γιατί στην σημερινή κοινωνία ακούγονται πολλά και διάφορα τα οποία τρομοκρατούν τους γονείς, με αποτέλεσμα την υπερπροστατευτικότητά τους απέναντι στα παιδιά. Δηλαδή, δεν τα αφήνουν να βγαίνουν με τους φίλους τους και γενικά να βγαίνουν έξω στην κοινωνία.
Έτσι, λόγω του ότι οι γονείς δεν αφήνουν το παιδί να βγαίνει πολλές φορές, το παιδί δεν γνωρίζει πολλά για την σημερινή κοινωνία και είναι πολύ πιθανό να μην κάνει εύκολα φίλους.
Έτσι και εγώ πιστεύω πως η υπερπροστατευτικότητα των γονέων οφείλεται στα τραγικά κοινωνικά γεγονότα όπως η σωματική αλλά και ψυχική εκμετάλλευση των παιδιών, η κακοποίηση, αλλά και η αγορά σωματικών οργάνων.
Λόγω της δουλειάς τους πολλές φορές οι γονείς ξεσπούν στα παιδιά τους χωρίς λόγο ή ακόμα και τα κακοποιούν. Τα μαλώνουν χτυπώντας τα, άλλοι πολλοί και άλλοι λίγο ρίχνοντας τους ένα χαστούκι.
Αυτό συνήθως γίνεται διότι στη δουλειά εμφανίζονται πολλά προβλήματα, τα οποία κάνουν τον γονιό νευρικό. Αυτό λοιπόν έχει ως αποτέλεσμα, όταν γυρίζουν σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα εργασίας και τα παιδιά τους ζητάνε λίγες ώρες συζήτησης, οι γονείς με αφορμή τα προβλήματα της δουλειάς ξεσπούν πάνω στα παιδιά και πολλές φορές τα κακοποιούν. Έτσι εγώ πιστεύω πως τα νεύρα, ο θυμός και τα ξεσπάσματα που δημιουργούνται από τους γονείς, αρχικά λόγω εργασίας και των παιδιών, λόγω του ότι είναι όλη μέρα στο σχολείο, στα φροντιστήρια και τις εξωσχολικές δραστηριότητες, είναι λάθος τρόπος συμπεριφοράς από όλα τα μελη της οικογένειας.
Κάποιοι άλλοι επίσης δεν έχουν τον χρόνο να συζητήσουν και γενικά να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους.
Τέλος, άλλος ένας λόγος είναι ότι πολλοί γονείς, είναι οπισθοδρομικοί και αυστηροί, ότι δηλαδή κάνουν πίσω με τις αποφάσεις των παιδιών τους.
Ένα από τα αποτελέσματα όλων αυτών είναι ο ψυχικός πόνος του παιδιού.
Όταν ένας γονιός φωνάξει ή χτυπήσει το παιδί του, τότε το παιδί μπορεί να συμπεριφερθεί με τον ανάλογο τρόπο, δηλαδή να φωνάξει στον γονιό του, αλλά κατά βάθος μέσα του νιώθει στενοχώρια και παραμέληση.
Αυτό μερικές φορές έχει ως ακραίο αποτέλεσμα το παιδί να σκεφτεί να φύγει από το σπίτι του και τότε ίσως οι γονείς να καταλάβουν το λάθος τους.
Επίσης, άλλο ένα αποτέλεσμα μπορεί να είναι η πίεση και η απομάκρυνση από τους γονείς του, δηλαδή το παιδί επειδή έχει συνηθίσει την απουσία των γονιών του λόγω εργασίας να μην νιώθει την απουσία τους με το πέρασμα του χρόνου…
Αυτό που θέλω εγώ να πω, δεν είναι να μην δουλεύουν καθόλου οι γονείς! Απλά να δουλεύουν με μέτρο!
Αυτό θα κάνει καλό και στους γονείς, αλλά φυσικά και στα παιδιά διότι θα είναι χαρούμενα που θα έχουν κοντά τους γονείς τους.
Τέλος, η μείωση της αυτοεκτίμησης τους και του ηθικού τους αποτελεί ένα από τα κύρια αποτελέσματα. Δηλαδή, όταν ένα παιδί κακοποιείται από τον γονιό του, τότε το παιδί αυτό θα αρχίσει να μην εμπιστεύεται τον εαυτό του και θα νιώθει ότι εξαρτάται από τους άλλους.
Κάθε παιδί έχει το δικό του δικαίωμα και δεν μπορεί να του επιβάλλει κάποιος αυτό που δεν θέλει!
Δεν είναι σωστό να εμφανίζονται τίτλοι μεταξύ των γονιών και των παιδιών, όπως για παράδειγμα: «εγώ είμαι η μητέρα σου και πρέπει να κάνεις αυτό που σου λέω». Το παιδί μπορεί με κάθε άνεση να της πει: «και εγώ είμαι η κόρη σου». Δεν βλέπω την διαφορά!
Αν όμως η μητέρα πει: «πρέπει να μ’ ακούσεις γιατί είμαι μεγαλύτερή σου και ξέρω πιο πολλά πράγματα από ότι εσύ», τότε η κόρη θα καταλάβει και θα ακούσει, ξέροντας ότι αυτά που θα της πει η μαμά θα είναι σωστά όχι επειδή το λέει η μητέρα, αλλά επειδή το λέει μια μεγάλη γυναίκα που νοιάζεται για το καλό του παιδιού της.
Η κατάλληλη συμπεριφορά που πρέπει να έχει ένας γονιός απέναντι στο παιδί του, είναι να περνάει αρκετό χρόνο της ημέρας με το παιδί του, συζητώντας τα προβλήματα, τις ανησυχίες και γενικά για το πώς ήταν η μέρα του και πώς πέρασε!
Η πιο σημαντική ηλικία που πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει διάλογος μεταξύ παιδιού και γονέα είναι η περίοδος της εφηβείας. Το παιδί την περίοδο αυτή χρειάζεται την συζήτηση με έναν μεγάλο, που θα τον θεωρήσει φίλο του.
Ο γονιός στην αρχή δεν θα πρέπει να είναι υπερπροστατευτικός, αλλά θα πρέπει να αφήνει το παιδί ελεύθερο. Το παιδί μετά θα καταλάβει πόσο σημαντικός είναι ο διάλογος με τον γονέα και θα του μιλάει. Ο γονιός θα πρέπει να ακούει με προσοχή αυτά που του λέει το παιδί και όταν ακούσει κάτι παράξενο δεν θα πρέπει να αντιδράσει επιβλητικά απέναντι στο παιδί και ούτε να κοροϊδέψει αλλά να κάνει σωστό διάλογο μαζί του.
Όταν ο γονιός ρωτάει το παιδί, τότε το παιδί νιώθει ότι ο γονιός νοιάζεται γι’ αυτό και δεν το έχει παραμελημμένο!
Κάτι που πιστεύω εγώ, πολύ σημαντικό είναι ο γονιός να λύνει οποιαδήποτε απορία του παιδιού!
Πολλοί γονείς έρχονται πολλές φορές σε δύσκολη θέση να εξηγήσουν στο παιδί κάποια θέματα που το απασχολούν. Όμως αυτό πρέπει να γίνει!
Όταν ένας γονιός δεν εξηγεί στο παιδί αυτό που θέλει να μάθει, τότε το παιδί ψάχνοντας να μάθει, το μαθαίνει από άλλους απότομα.
Ο γονιός πρέπει να του εξηγεί με σωστό και παιδαγωγικό τρόπο τι είναι σωστό και όχι να χρησιμοποιεί τη βία. Ο γονιός δηλαδή θα πρέπει να αφιερώσει λίγο χρόνο και να εξηγήσει στο παιδί του, χωρίς φωνές και ξύλο, τι είναι το σωστό γι’ αυτό. Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να ασκούν πίεση στα παιδιά τους αφού έχουν ήδη αρκετή από τα σχολεία και τις εξωσχολικές δραστηριότητες.
Αν κάποιος γονιός δεν κρατάει την παραπάνω στάση, πρέπει να επισκεφτεί κάποιον οικογενειακό σύμβουλο, ο οποίος μπορεί να τον βοηθήσει και να τον συμβουλέψει για την σωστή συμπεριφορά του, απέναντι στο παιδί.
Άλλη λύση, μπορεί να είναι ο διάλογος και η συζήτηση με τα παιδιά τους. Ο καθένας θα μπορέσει να εκφράσει το παράπονό του και έτσι θα μπορέσει να βρεθεί μία ισορροπία στην οικογένεια.
Αν όλα τα παραπάνω δεν εφαρμοστούν στο παιδί απ’ το γονιό, τότε το παιδί όταν μεγαλώσει θα έχει πιθανόν προβλήματα που θα αφορούν στην παιδική του ηλικία.
Το παιδί αυτό θα μεγαλώσει, θα παντρευτεί και θα φτιάξει την δική του οικογένεια. Στην καινούρια του οικογένεια θα επικρατούν προβλήματα που επικρατούσαν στην παλιά. Δηλαδή το παιδί που ήταν παραμελημένο από τους γονείς του, που τώρα πια έγινε γονιός, θα παραμελεί και αυτός τα παιδιά του και πιστεύω πως η μόνη αιτία γι’ αυτό είναι η κακή συμπεριφορά των αρχικών γονιών.
Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ συχνό στην εποχή μας! Όμως, μπορεί να μειωθεί με την συμμετοχή των γονιών αρχικά και των παιδιών τους.
Με λένε Ρούλα, είμαι 14 χρονών και θα ήθελα να σας δώσω μία συμβουλή:
Μην παραμελείτε τα παιδιά σας, και περνάτε όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο μ’ αυτά, συζητώντας διασκεδαστικά πράγματα, γιατί μην ξεχνάτε είμαστε παιδιά !
Ευχαριστώ !
Επιβράβευση και τιμωρία στα παιδιά!
γράφει η Ηλέκτρα Μ –9,5ετών,
στο πλαίσιο του προγράμματος «συμβουλές στους μεγάλους»,
του ΚΕΝΤΡΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ γραμμή
Η Επιβράβευση είναι για τα παιδιά το «μπράβο» που θέλουν να ακούνε από τους μεγάλους και από τους γονείς τους!!
Για παράδειγμα όταν κάποιος στο σχολείο έχει κάνει όλες του τις ασκήσεις, είναι ήσυχος, δεν μιλάει και προσέχει στο μάθημα, τότε θέλει να ακούσει το «μπράβο» και πράγματι αυτή η επιβράβευση είναι για το παιδί πολύ σημαντική.
Κι αν δεν είναι το «μπράβο», θα είναι ένα αυτοκόλλητο, μια καλή σημείωση στο τετράδιο και πολλά άλλα που θα κάνουν ένα παιδί να χαρεί και να αποκτήσει ένα ζεστό χαμόγελο στο πρόσωπο του!!
Το «μπράβο» θέλουν τα παιδιά να το ακούνε, γιατί γι΄ αυτά είναι χαρά, γέλιο, υπευθυνότητα κι έτσι έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους!!!!!!
Με την επιβράβευση τα παιδιά χτίζουν κάτι μέσα τους. Κάτι που τα κάνει χαρούμενα κι ευτυχισμένα!!!! Ενώ η τιμωρία κάνει το παιδί στενοχωρημένο και καμιά φορά το κάνει να κλαίει. Έτσι μειώνει την υπερηφάνεια του για τον εαυτό του, γιατί το έχουν μαλώσει!!!
Δηλαδή, στην μία περίπτωση αποκτούν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους κι αυτό κάνει τα παιδιά υπερήφανα και τα κάνει να προχωράνε, να πατάνε καλά στα πόδια τους και να κοιτάνε μπροστά!!!! Και στην άλλη περίπτωση τα παιδιά νιώθουν μειωμένα κι αυτό τα κάνει διστακτικά, γεμάτα στενοχώρια και απογοήτευση!!!
Η τιμωρία είναι κακό αλλά και μερικές φορές και καλό! Κακό γιατί στενοχωριούνται τα παιδιά και νιώθουν μειονεκτικά και καλό γιατί, άμα δεν συμμετέχουν, δεν ενδιαφέρονται και κάνουν ότι θέλουν, τότε πρέπει να μπουν τιμωρία.
Αυτοί που έχουν δικαίωμα να μαλώνουν και να βάζουν τιμωρία ένα παιδί, είναι μόνο οι γονείς του και οι δάσκαλοι του. Οι γονείς, γιατί ξέρουν τον χαρακτήρα του παιδιού τους και γιατί σίγουρα θα έχει κάνει κάτι κακό. Οι δάσκαλοι του γιατί θα έχει κάνει καμιά σκανταλιά, γιατί δεν θα προσέχει στο μάθημα και γιατί μπορεί να μην έχει κάνει τα καθήκοντα του!! Μόνο τότε πρέπει να τα μαλώνουμε κι όχι για ασήμαντους λόγους!!!
Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να επιβραβεύουμε το παιδί σε όλες τις ηλικίες. Π.χ. όταν είναι μωρά, νήπια, μαθητές, έφηβοι και όταν είναι μεγάλοι και κοντεύουν να παντρευτούν. Επίσης, όταν θέλουν να φέρουν στον κόσμο ένα μωρό ή μεγαλώνουνε κάποια παιδιά. Σε όλες αυτές τις ηλικίες πρέπει να συμπαραστεκόμαστε στα παιδιά μας, να τους δίνουμε θάρρος, να τα συμβουλεύουμε και να τα επιβραβεύουμε.
Πως όμως?
Όλοι ξέρουμε ότι ένα μωρό λέει την πρώτη του λέξη ή κάνει την πρώτη του ζωγραφιά όσο περίεργη κι αν είναι, πρέπει να το επιβραβεύσουμε με ένα τρόπο που θα το κάνει να χαρεί και να συνεχίσει να μιλάει, να ζωγραφίζει και να κάνει διάφορα καινούρια πράγματα που θα του φανούν χρήσιμα στη ζωή του.
Τα παιδιά πρέπει να επιβραβεύονται από τους γονείς τους, όταν τακτοποιούν το δωμάτιό τους, όταν μιλάνε ευγενικά, όταν παίρνουν καλούς βαθμούς, όταν είναι καλά παιδιά, όταν σέβονται τους γύρω τους, τους εαυτούς τους και το γύρω περιβάλλον.
Κάθε γονιός έχει τον δικό του τρόπο συμπεριφοράς προς τα παιδιά του.
Όταν γεννιέται ένα παιδί, μαζί με το παιδί γεννιούνται κάποιοι κανόνες, επιβραβεύσεις και τιμωρίες.
Όταν είναι μωρό λέει την πρώτη του λέξη, η μαμά πρέπει να του πει μπράβο για να συνεχίσει να μιλάει. Όταν μεγαλώνει λίγο και τρώει το φαί του, πρέπει να το επιβραβεύσουμε με ένα φιλάκι και με μια αγκαλιά ή ένα δώρο. Όταν όμως δεν θέλει να φάει πρέπει να το προειδοποιήσουμε με ωραίο τρόπο, όπως να του πούμε: «Κοίταξε άμα φας το φαγητό σου, θα πάρεις δώρο και θα παίξεις πιο πολύ» και έτσι θα είμαστε και οι δυο ευχαριστημένοι.
Άμα όμως συνεχίζει να μην το τρώει θα υπάρχει μία συνέπεια. Ας πούμε να στερηθεί το αγαπημένο του παιχνίδι, να μην δει το αγαπημένο του πρόγραμμα, ή ότι ξέρετε ότι αγαπάει πιο πολύ το παιδί σας γιατί εσείς βάζετε συνέπειες!
Όλοι γνωρίζουμε ότι όταν το παιδί μας κάνει κάτι σωστό, μιλάει όμορφα συμπεριφέρεται καλά και κάνει μία σωστή πράξη ακούει πάντα μπράβο ή επιβραβεύεται με τον τρόπο που θέλει εκείνος που το έχει δει, που το έχει ακούσει ή που το έχει μάθει από κάποιον άλλον.
Πολλές φορές υπάρχουν καλά παιδιά, τα οποία επιβραβεύονται και ακούν συνέχεια μπράβο. Αναλόγως τον χαρακτήρα του παιδιού.
Ας πούμε, ένα παιδί μπορεί όταν ακούει πολλά μπράβο να χαίρεται και να νιώθει τέλεια, ένα άλλο όμως μπορεί τα πολλά μπράβο να τα βαριέται αλλά ο χαρακτήρας του να είναι τέτοιος και να μην τον αφήνει να κάνει κάτι κακό.
Έτσι μπορούμε σε ένα τέτοιο παιδί να μην του λέμε υπερβολικά μπράβο γι’ αυτά που συνηθίζει να κάνει ώστε και αυτό να χαίρεται για ότι κάνει, γιατί αυτή είναι η ουσία, να είναι χαρούμενο και να αισθάνεται ωραία.
Οι επιβραβεύσεις στα παιδιά και ιδιαίτερα σ’ αυτά που προσπαθούν να γίνουν καλύτερα είναι πολύ σημαντικές γι’ αυτά !!!
Όταν τώρα ένα παιδί έχει κάνει μία αταξία, ή τουλάχιστον μια κακιά πράξη μπαίνει τιμωρία. Πολλές φορές ένα παιδί όταν μπαίνει τιμωρία δεν έχει καταλάβει τον λόγο. Έτσι η συμπεριφορά του θα είναι λίγο περίεργη πράγμα που δεν θα αρέσει καθόλου στη μαμά, στη γιαγιά ή τέλος πάντων στην οικογένειά του.
Είναι προτιμότερο λοιπόν, πριν μπει η τιμωρία ή έστω μετά, να καθίσει αυτός που άκουσε, είδε ή έμαθε τι έχει κάνει το παιδί, να του εξηγήσει τι έκανε ή να τον ρωτήσει αν ξέρει τι έκανε.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση πολλές φορές, ένα παιδί που έχει μπει τιμωρία και δεν ξέρει τι έχει κάνει θα νιώθει μειωμένα και στενοχωρημένα. Γιατί σου λέει, «τι έκανα και μπήκα τιμωρία;» σίγουρα η μαμά του θα περιμένει μία συγνώμη! Πράγμα που το παιδί θα το βλέπει για παράλογο! Έτσι η μαμά πρέπει να πάει από μόνη της στο παιδί της και να του εξηγήσει με ωραίο τρόπο τι έκανε ώστε να μπορέσει το παιδί να καταλάβει τι ακριβώς έκανε ώστε όλοι να μην είναι στενοχωρημένοι.
Στην καθημερινή μας ζωή το όχι, είναι συνηθισμένο. Ακόμα και εσείς χρησιμοποιείτε το όχι πολλές φορές στα παιδιά σας. Μπορεί επειδή είστε κουρασμένοι ή δεν έχετε διάθεση. Μπορεί όμως και να μην θέλετε να τα ακούσετε ή να τους απαντήσετε στα παράπονά τους, στα νέα τους ή στις απορίες τους και έτσι,
χάνετε ώρες και ευκαιρίες να είστε με τα παιδιά σας. Πρέπει να έχετε υπομονή και κουράγιο προς τα παιδιά σας, σ’ όλα αυτά που κάνουν. Γιατί μην ξεχνάτε και εσείς ήσασταν παιδιά κάποτε!
Άλλη μια έκθεση έφτασε στο τέλος της!
Είμαι η Ηλέκτρα, είμαι 9,5 χρονών και θέλω να σας πω ότι η επιβράβευση και η τιμωρία είναι δυο χρήσιμα εργαλεία που χρησιμοποιείτε στην καθημερινή σας ζωή.
Η επιβράβευση είναι χρήσιμη σε μεγάλους μικρούς και μωρά γιατί σε βοηθάει, να συνεχίσεις και να καταφέρεις ότι έχεις σκεφτεί να κάνεις.
Η τιμωρία είναι σκληρή.
Οι συμβουλές μου είναι: κουράγιο, δύναμη και συζήτηση προς τα παιδιά σας.
Ευχαριστώ!
Γιατί τα παιδιά συνέχεια κάτι θέλουν; Γιατί το ζητάνε έντονα; Και πότε τα παιδιά αντιδρούν;
γράφει η Μυρτώ Λ. – 8 ετών,
στο πλαίσιο του προγράμματος «συμβουλές στους μεγάλους»,
του ΚΕΝΤΡΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ γραμμή
Τα παιδιά όλο ζητάνε γιατί βλέπουν απίθανα πράγματα γύρω τους!
Βλέπουν μηχανάκια, ποδήλατα και άλλα. Τα ζητάνε, τα ζητάνε, μέχρι που φτάνουν τους γονείς τους στα όρια! Δηλαδή να μην μπορούν να τους πάρουν άλλα παιχνίδια, γιατί μπορεί να μην χωράνε άλλα στο δωμάτιο τους, ή να έχουν οι γονείς πρόβλημα με τα οικονομικά τους.
Ένα ωραίο παιχνίδι που θα δουν να το έχει άλλο παιδί θα το ζητήσουν. Γιατί το είδαν και το ζήλεψαν!
Τους αρέσει αυτό που τους λείπει όχι γιατί δεν τους αρέσουν τα πράγματα που ήδη έχουν, αλλά γιατί θέλουν να έχουν και αυτό που βλέπουν. Μερικές φορές δεν τους αρκεί αυτό που έχουν.
Τα παιδιά όταν θέλουν κάτι μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα όπως, να εκβιάσουν τους γύρω τους ή να τους βρίσουν.
Θα προσπαθήσουν δηλαδή να πουν κάτι στη μαμά τους που να είναι σκληρό για να πάρουν αυτό που θέλουν. Ή θα βρίσουν όχι όπως οι μεγάλοι αλλά λέγοντας πως δεν αγαπάνε τη μαμά τους ή λένε πως δεν θα κάνουν ότι τους λέει.
Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά, ότι θέλουν το εκφράζουν με τρόπο μαγικό! Αφού κερδίζουν τις πιο πολλές φορές αυτό που θέλουν!
Αυτό που θα δουν σε κάποιο άλλο παιδί θα το ζηλέψουν και μπορεί να πουν ψέματα για να το πιάσουν και να το δουν. Ψέματα όπως σε έχω φίλη! Μπορείς να μου δώσεις λίγο αυτό που κρατάς?
Αυτού του είδους ψέματα!
Και το άλλο παιδί που θα το ακούσει θα το πιστέψει και θα δώσει το παιχνίδι του, ενώ αυτό που είπε το ψέμα θα καταφέρει αυτό που θέλει!
Αλλά να θυμάστε ότι ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται!!!
Τα παιδιά για να δείξουν την ζήλεια τους, λένε :
“Μαμά, θα κάνω ότι μου πεις εσύ, ότι θέλεις εσύ, θα σε βοηθήσω στις δουλειές, θα κάνω ότι ζητήσεις!” Κι έτσι πείθουν τους γονείς τους να τους πάρουν αυτό που ζηλεύουν!
Όμως το να κάνουν τα παιδιά όλες τις δουλειές και να βοηθήσουν τη μαμά σε ότι θέλει, δεν διαρκεί ποτέ πάνω από μία ή δύο ημέρες!….
Όταν το παιδί λέει :
«σ΄αγαπώ, είσαι η μαμά μου», οι μαμάδες αγαπούν τα παιδιά τους και τους παίρνουν τα πράγματα που ζητάνε.
Όταν το παιδί λέει:
«άμα δεν μου τα πάρεις, δεν θα σε αγαπώ», οι μαμάδες σκέφτονται γιατί το παιδί μου να μη με αγαπάει και να με μισεί! Κι έτσι αποχωρούν!
Αυτό όμως συνεχίζεται πολλές φορές ακόμα κι όταν το παιδί έχει μεγαλώσει!
Γιατί το μεγάλο παιδί δε σημαίνει ότι δεν ζηλεύει! Η ζήλεια το ακολουθεί και 80 χρονών να φτάσει! Το συναίσθημα της ζήλειας θα το ακολουθεί….
Τα παιδιά λένε ψέματα όταν κάτι τους αρέσει! Το κάνουν για να το πάρουν! Πρέπει να βρουν ένα τρόπο γι΄αυτό τα λένε. Πρέπει να το κερδίσουν!
Όταν τα παιδιά θέλουν κάτι και το βάζουν στο μυαλό τους, δεν τους βγαίνει με τίποτα.
Τα παιδιά δεν κάνει να λένε ψέματα! Τα ψέματα ποτέ δεν βγαίνουν σε καλό. Γι΄ αυτό παιδιά, όχι πια ψέματα. Κάποια στιγμή κάποιος θα σε ανακαλύψει και τότε όπως λέει και το ανέκδοτο,
«μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρις και τον τσακώσαμε και στην φυλακή τον χώσαμε!»
Να θυμάστε λοιπόν όχι πια ψέματα!
Τα παιδιά που τα βάζουν συνέχεια τιμωρία, κρατάνε πιο μεγάλη κακία στους γονείς τους και αντιδρούν χειρότερα. Το σωστό είναι να πάρεις το παιδί μια μικρή αγκαλίτσα και να του πεις το λόγο που θα το βάλεις για λίγο τιμωρία. Γιατί πολλές φορές ούτε τα ίδια τα παιδιά δεν ξέρουν το λόγο!….
Οι μαμάδες πρέπει να αντιδρούν με ήρεμο τρόπο, γιατί τα παιδιά πολλές φορές κάνουν πράγματα που δεν τα σκέφτονται και δεν καταλαβαίνουν τι θα γίνει όταν θα το μάθουν οι γονείς.
Οι μπαμπάδες πρέπει να κάνουν το ίδιο, παρόλο που οι μπαμπάδες έχουν πιο δυνατή φωνή και τρομάζουν πιο εύκολα τα παιδιά…
Αλλά τα παιδιά, δεν τα παρατάνε με τις φωνές! Τους παρακαλούν και οι γονείς τελικά πείθονται…
Όταν μια μαμά έχει μία δυσκολία, ρίχνει την ευθύνη σε άλλους. Δηλαδή, άμα μια μαμά δεν μπορεί να πληρώσει για κάτι, λέει: «πήγαινε στον μπαμπά και ζήτησε το!». Έτσι, ρίχνει την ευθύνη στον άλλο και αυτό δεν είναι καλό πράγμα. Το ίδιο κάνει και ο μπαμπάς.
Τότε, το παιδί δεν καταλαβαίνει τίποτα!
Θέλω να καταλήξω ότι μερικές φορές που οι γονείς ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο είναι γιατί δεν μπορούν να δώσουν αυτά τα λεφτά. Δεν μπορούν να αγοράσουν αυτό που ζητάει το παιδί.
Κανονικά θα έπρεπε να πουν από την αρχή στο παιδί: «αγάπη μου, ακόμα δεν έχω λεφτά, σου υπόσχομαι ότι θα το πάρουμε όποτε έχω» και το παιδί αφού το έχει εξηγήσει η μαμά, πρέπει να περιμένει.
Η αλήθεια είναι τελικά,
πως σχεδόν όλα τα λάθη τα κάνουν οι μεγάλοι! Γιατί τα παιδιά, δεν μεγαλώνουν μόνα τους!
Το παράδειγμα που βλέπουν γύρω τους ή μέσα στο σπίτι, θα το τηρήσουν γιατί θα το θεωρήσουν σωστό από τους μεγάλους. Αλλά, οι μεγάλοι δεν κάνουν πάντα το σωστό!
Είμαι η Μυρτώ, είμαι 8 χρονών και θέλω να σας δώσω μια συμβουλή:
Να θυμάστε πως με τις αλήθειες, κάτι παραπάνω γίνεται!…..
Ευχαριστώ!
Ετοιμασία
με όλα τα υπόλοιπα υλικά και τον αφήνουμε για κανένα μισάωρο να τραβήξει. Βάζουμε το λάδι σε ένα μεγάλο τηγάνι να ζεσταθεί. με την βοήθεια ενός κουταλιού βάζουμε στο λάδι μικρές μικρές μπουκίτσες. Το λάδι δεν πέπει να κάψει αλλιώς οι κροκέτες θα καούν χωρίς να ψηθούν. Μια μέτρια φωτιά είναι αρκετή. Τοποθετούμε τις κροκέτες σε απορροφητικό χαρτί να στραγγίξουν.
