Πρίν λίγες μέρες στην επέτειο της 25ης Μαρτίου μου μεταφέρθηκε η εξής σκηνή. Κατά τη διάρκεια τοπικής μαθητικής παρέλασης για την εθνική εορτή, μεταξύ άλλων, τριμελής κομματική επιτροπή περιμένει τη σειρά της να καταθέσει στεφάνι σε κάποιο παρακείμενο μνημείο.
Όπως μου μετέφερε ένας εξ αυτών στη συνέχεια, ζητώντας τα «φώτα» μου, το θέμα της συζήτησης μεταξύ τους όσο περίμεναν με τον στέφανο παραπόδα, ήταν με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες για λόγους εξασφάλισης.
Ένας εξ αυτών είχε πάει σε κάποια κυπριακή τράπεζα και δεν είχε καταλάβει ακριβώς τι του είπαν ότι έπρεπε να πράξει. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η αντίφαση και η αφέλεια. Όταν το επεσήμανα στο συνομιλητή μου συνέχισε να θεωρεί πολύ φυσιολογικό να τρέχεις στις καταθέσεις στεφάνων, συζητώντας για αποσύρσεις καταθέσεων και να μην γνωρίζεις πως σηκώνεις τα λεφτά από μια τράπεζα και να τα καταθέτεις σε μια άλλη, όντας πτυχιούχος ελληνικού πανεπιστημίου με κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα και συμμετοχή σε δημόσια αξιώματα, έστω και όχι στο επίπεδο της κεντρικής κυβέρνησης.
Μετά αναρωτιόμαστε πως φθάσαμε εδώ που φθάσαμε..
Σε άλλη περίπτωση, δραστήριος συνδικαλιστής, από αυτούς που εκλέγονται σε κάποιο πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο-υπηρεσία του ευρύτερου δημόσιου τομέα και καταχρώμενοι κάποια ρύθμιση για συνδικαλιστική άδεια σπάνια εμφανίζονται στην εργασία, αλλά σε όλες τις κινητοποιήσεις που κάνει το κόμμα, από μαθητικές μέχρι αυτές των συνταξιούχων, με ρωτούσε μέσω φιλικού προσώπου, για το αν θα πρέπει και πώς να αποσύρει τις αποταμιεύσεις της οικογενείας του από ελληνική τράπεζα.
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις απάντησα, ότι η πιθανότητα να δεσμευθούν καταθέσεις είναι απειροελάχιστη και αφορά κυρίως την περίπτωση που λάβει χώρα κάποιο πραξικόπημα σαν αυτό που έκανε ο Λένιν και μεταξύ άλλων δεσμεύσουν και τις καταθέσεις.
Και στην περίπτωση αυτή η απάντησή μου εξελήφθη σαν ειρωνεία ή διάθεση πολιτικής αντιπαράθεσης. Νομίζω όμως ότι το φαινόμενο αυτό είναι γενικότερο. Άλλος εφοριακός που παρατηρώ ότι χρόνια και χρόνια αλλάζει τα ανοιχτά αυτοκίνητα σαν τα πουκάμισα, μου αναπτύσσει θεωρίες για το πόσο επιβλαβής είναι η παρουσία των λαθρομεταναστών στην ελληνική οικονομία.
Όλα αυτά δείχνουν ότι σαν κοινωνία έχουμε χάσει το μέτρο μεταξύ λόγων και πράξεων κι εκτός απ’ ό,τι έχουμε παραδοθεί σ’ ένα συβαριτισμό με δανεικά και μαύρα, δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τις στοιχειώδεις αντιφάσεις του βίου μας.
Καθώς έχουμε χάσει την επιλογή της ομαλής προσγείωσης μας μένει μόνο η ανώμαλη και αυτό όσο να΄ ναι θα πονέσει. Αφήστε που κάποιοι δεν θα καταλάβουν ότι οι ίδιοι είναι που πέφτουν και όχι το έδαφος που ανεβαίνει. Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο γιατί οι τελευταίοι εύκολα γίνονται μαινόμενος όχλος που μπορεί να πιστέψει σε μαγικές λύσεις και φανταστικούς ή πραγματικούς εχθρούς. Παρατηρώ με πόση μεγάλη ευκολία οι περισσότεροι επίσημοι και ανεπίσημοι ψάχνουν να βρουν κάποιον να ρίξουν την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει και ό,τι θα συμβεί.
Όπερ, τη Μέρκελ, τους Αμερικάνους, την Goldman Sacks, το δημόσιο, τα συνδικάτα, του δημόσιους υπαλλήλους, τους πολιτικούς, τους ξένους, το κεφάλαιο, τους Εβραίους, τον εξαποδό και άλλες παιδικά χρωματισμένες φαντασιώσεις. Λίγοι ξεκινούν τον επιμερισμό των ευθυνών για κάτι που τους συνέβη από τον ίδιο τους τον εαυτό και αυτό δεν βοηθάει ούτε τους ίδιους ούτε το σύνολο.
Πρώτοι απ’ όλους η θλιβερή κατηγορία των πολιτικών όπου πολλά χρόνια έχω να κρίνω ότι κάποιος προσπαθεί να πει κάτι καινούργιο και δη κάτι που δεν αρέσει στο κοινό αλλά είναι πρέπει να γίνει.
Η τελευταία καραμέλα των πολιτικών είναι η ανάπτυξη. Ότι έλεγε η τωρινή κυβέρνηση στην προηγούμενη ότι τα μέτρα είναι εισπρακτικά και όχι αναπτυξιακά τα λέει η προηγούμενη στη νυν. Όλοι μαζί νομίζουν ότι η ανάπτυξη περνά μόνο μέσα από επιδοτήσεις και καλές προθέσεις.
Πέστε επιτέλους την αλήθεια στους ανθρώπους...
Θα πρέπει να μειωθούν μισθοί, συντάξεις, τιμές προϊόντων, ακινήτων... Να υπερδιπλασιαστεί ίσως η ανεργία και μετά από όλα αυτά αν κάνουμε ότι πρέπει και σταθούμε και τυχεροί να υπάρξει αντιστροφή και βελτίωση.
Παραλειπόμενα
Αγορά:
Μηδέν στο πηλίκο. Μετά τo προχθεσινό ράλι η διόρθωση. Προσέξτε το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων μπορεί να κρύβει κάποια κέρδη για φέτος.
ΔΝΤ:
Καλημέρα χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη.
Αφορμή αυτού e-mail είναι όλα αυτά τα οποία ακούμε και διαβάζουμε για τον νέο δανεισμό της χώρας μας, από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Ο προβληματισμός είναι μεγάλος, οι σκέψεις για το αύριο πολλές, η αβεβαιότητα μεγάλη.
Έχω διαβάσει μερικά πράγματα για το ΔΝΤ, τι κατάφερε να κάνει στις χώρες που ενεπλάκη, το ερώτημα, ίσως και λίγο υπερβολικό, είναι, μας περιμένουν και εμάς τα ιδία; Ανεργία, κοινωνική εξαθλίωση, οικονομικά προβλήματα κτλ
Μήπως τελικά το ΔΝΤ είχε εμπλακεί στα εσωτερικά της χώρας μας από χρόνια πίσω,, παρασκηνιακά και απλά σήμερα βγαίνει στην επιφάνεια ο πραγματικός του ρόλος και η ύπαρξη του στα ελληνικά δρώμενα;
Αληθεύει για την ύπαρξη διάφορων κοιτασμάτων (πλουτώνιο, ουράνιο, χρυσού) στην ελληνική γη και γι΄αυτο γίνεται αυτή η κατάσταση;
Από τις αρχές τις δεκαετίας του ΄90 είχαμε τις πρώτες ιδιωτικοποιήσεις, μήπως αυτό ήταν ένας προάγγελος μιας μορφής ξεπουλήματος της εθνικής μας περιουσίας και εγκλωβισμού μας, οικονομικά, στα νύχια όλων αυτών που επιβουλεύονται τη χώρα μας και αυτά τα οποία ακούγεται ότι έχει (όπως ανάφερα παραπάνω).
Δεν έχω ασχοληθεί με οικονομικές επιστήμες, δεν είμαι πολικός, ένας απλός πολίτης είμαι που βλέπω, ακούω, συνδυάζω καταστάσεις και καταλήγω σε κάποια συμπεράσματα.
Η ερώτηση είναι η εξής απλή : Ποιο είναι το μέλλον μας; Μάλλον είναι μια από τις ερωτήσεις που υπάρχουν.
Ευχαριστώ.
Καλαμπουνιας Θάνος.
Απάντηση: Αγαπητέ Θάνο,
Το μέλλον θα είναι δυσκολότερο από το παρελθόν. Είναι σαν εγώ για χρόνια να έζησα καλύτερα απ’ ό,τι επέτρεπε ο μισθός μου, με δάνεια και κάρτες. Έτσι τώρα χρωστάω περί τα 30.000 ενώ το χρόνο βγάζω 20.000 ευρώ και με την ύφεση μπορεί να μου γίνουν και 15.000 ευρώ. Το ΔΝΤ είναι σαν νάρχεται η τράπεζα και να εισπράττει το μισθό μου να κρατάει τις δόσεις της και να μου δίνει να περάσω π.χ. 7.000 ευρώ.
Παράλληλα να μου ζητάει και το οικοπεδάκι που κληρονόμησα από τον παππού γιατί τα μετρητά δεν φτάνουν να την ξοφλήσω.
Τώρα αν το οικοπεδάκι έχει ένα κύπελλο με λίρες θαμμένο μέσα και η τράπεζα το ήξερε και με δάνειζε επί τούτου για να το βάλει στο χέρι, δεν το ξέρω.
Εγώ πάντως τις «τσάκιζα» μια χαρά τις κάρτες όταν μπορούσα και πέρασα καλά.
Πήγα εκδρομές, ταβέρνες και αγόραζα πολλά πράγματα χωρίς να νοιάζομαι για τα έξοδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου