Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
Και γω ένα φάντασμα στον κόσμο του κρυμμένο
Μια Πηνελόπη θολωμένη απ’το ποτό το μέλλον της σ'εσενα κερασμένο
εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω και γω πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει να κλέβω κάτι απ'τ'απεραντο κενό και ν’αγαπώ ότι δικό σου με πληγώνει μα σαν τις πρώτες αγάπες που επιστρέφουνε συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι δεν ονειρεύομαι δεν ζω δεν παραδέχομαι μόνο δέχομαι
εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω κaι γω να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψη αφού το αύριο δεν θέλει νασαι 'δω στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει
εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω και γω ένα πρόσωπο που κρύβεται και λειώνει σ'αυτον τον κόσμο που ότι βλέπω είναι μικρό μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει
μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι δεν ονειρεύομαι δεν ζω δεν παραδέχομαι μόνο δέχομαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου