Μανιταρόπιτα!

Υλικά για 1 ταψί του φούρνου


1 πακέτο χωριάτικο φύλλο
600 γραμ διάφορα μανιτάρια
2 καρότα ψιλοκομμένα
2 κουτ σούπας φρέσκο βούτυρο
3 κουτ σούπας αλεύρι
1 ½ νεροπότηρο γάλα
2 αβγά
3 φλιτζ τσαγιού κασέρι χοντροτριμμένο
1 φλιτζ τσαγιού ελαιόλαδο για το άλειμμα των φύλλων
1 πρέζα μοσχοκάρυδο
αλάτι, πιπέρι


Εκτέλεση


Καθαρίζουμε τα μανιτάρια μας και τα ψιλοκόβουμε. Καθαρίζουμε τα καρότα και τα τρίβουμε στον τρίφτη.
Τα βάζουμε σε ένα μεγάλο τηγάνι και τα καρότα και τα μανιτάρια μαζί με λίγο νερό και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν μέχρι να εξατμιστούν όλα τα υγρά. Τα αφήνουμε να περιμένουν.
Ετοιμάζουμε μια μπεσαμέλ. Σε μια μεγάλη κατσαρόλα ζεσταίνουμε το φρέσκο βούτυρο μαζί με το αλεύρι και τα αφήνουμε να ψηθούν για λίγα λεπτά, προσθέτουμε το γάλα χλιαρό και ανακατεύουμε συνέχεια μέχρι να σχηματιστεί μια απαλή μπεσαμέλ. Την αποσύρουμε από τη φωτιά, ρίχνουμε μέσα τα αβγά ανακατεύοντας συνέχεια, ρίχνουμε το μοσχοκάρυδο τριμμένο και αδειάζουμε μέσα το τριμμένο κασέρι. Ρίχνουμε φρεσκοτριμμένο πιπέρι και τέλος τα μανιτάρια με τα καρότα.
Παίρνουμε ένα ταψί του φούρνου, το λαδώνουμε και απλώνουμε 3 φύλλα λαδώνοντάς τα ένα-ένα. Αδειάζουμε μέσα τη γέμιση, τη στρώνουμε με ένα πιρούνι και σκεπάζουμε το ταψί με άλλα 3 φύλλα. Με ένα μαχαίρι χαράζουμε τη πίτα μας σε μερίδες και τη ψήνουμε στο φούρνο για περίπου 40-50 λεπτά στους 180ο και μέχρι να ροδοκοκκινίσουν τα φύλλα και πάνω και κάτω.
Τη βγάζουμε, την αφήνουμε να χλιαρύνει και τη σερβίρουμε σε πιατέλα.




Καλή επιτυχία!

Καλημέρα!

Μαρμελάδα Φράουλα!

Υλικά

500 γρ. φράουλες

250 γρ. ζάχαρη

1 κλωνάρι βανίλιας

Ετοιμασία

Βάζουμε σε ένα μεγάλο μπολ τις φράουλες καθαρισμένες (ολόκληρες αν είναι μικρές ή στα δύο αν είναι μεγάλες) με τη ζάχαρη και τα ανακατεύουμε απαλά.

Σκεπάζουμε το μπολ με μεμβράνη και το αφήνουμε στην άκρη για 1 ώρα περίπου.

Βάζουμε το περιεχόμενο του μπολ σε μια κατσαρόλα, προσθέτουμε το κλωνάρι βανίλιας σχισμένο κάθετα στη μέση και βράζουμε σε χαμηλή φωτιά για 20 λεπτά ή μέχρι να δέσει ελαφρώς το σιρόπι. Γεμίζουμε αποστειρωμένα βάζα.

Καλή επιτυχία!

Κέικ Ζέβρα!

Υλικά

1 πακέτο φαριναπ - 3 κ.σ που θα βάλουμε κακάο

1 φακελάκι baking powder ανακατεμένο στο αλεύρι

2 1/2 φλιτζάνια ζάχαρη

250 γραμμάρια βούτηρο

4 αβγά

1 φλιτζάνι τσαγιού γάλα φράσκο

1 φλιτζάνι τσαγιού χυμό πορτοκαλιού

ξύσμα ενός πορτοκαλιού ή 2 βανίλιες

3 κ.σ κακάο πικρό

 

 

 

Εκτέλεση

 

Χτυπάμε τη μαργαρίνη με τη ζάχαρη να ασπρίσουν

Ρίχνουμε ένα ένα τα αβγά και χτυπάμε το μείγμα 3 λεπτά , βάζουμε κ το ξύσμα πορτοκαλιού ή τη βανίλια. 

Προσθέτουμε διαδοχικά γάλα , χυμό πορτοκαλιού ,φαρίνα.

Χωρίζουμε την ζύμη σε 2 ίσα μέρη.

Στο ένα μπόλ ζύμης  ανακατεύουμε πολύ καλά με το κακάο. Αν είναι πολύ σφικτό, αραιώστε με λίγο γάλα

Βουτυρώστε πολύ καλά ένα στρογγυλό ταψάκι κ αλευρώστε το. Τινάξτε το να φύγει το περίσευμα απο το αλέυρι.

Στρώστε τη λευκή κ σοκολατένια ζύμη με μια κουτάλα , στο κέντρο του ταψιού εναλλάξ, βάζοντας την μια κουταλιά πάνω ακριβώς στην άλλη. Σιγά σιγα η ζύμη θα απλώσει μεσα στο ταψάκι.

Συνεχίστε εως ότου τελειώσουν τα 2 μείγματα.

Ψήστε το κέικ στους 180 βαθμούς μια ώρα.

Καλή επιτυχία!

Σοφοί δε προσιόντων

Σοφοί δε προσιόντων



Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.


Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, VIII, 7.






Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.


Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,


πλήρεις και μόνοι κάτοχοι παντών των φώτων.


Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα


αντιλαμβάνονται. Η ακοή






αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών


ταράττεται. Η μυστική βοή


τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.


Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν


έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.






Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1915)

Τρείς άνθρωποι και ένα έμβρυο.

Τρεις άνθρωποι έπεσαν να κοιμηθούν. Άλλος με θυμό, άλλος με τσαντίλα, άλλη με χαμόγελο. Αρκεί που είχε μωρό στην κοιλιά! Τρεις άνθρωποι… Άλλον τον πήρε ο ύπνος νωρίς, άλλον αργά με την τηλεόραση ανοιχτή. Η άλλη ξαγρύπνησε… Χάιδευε την κοιλιά της και σκεφτόταν το μωρό… Ονειρεύτηκαν; Να’ταν καλό ή κακό το όνειρο; Ποιος να ξέρει! Τρεις άνθρωποι…





Ξύπνησαν. Πλύθηκαν, ξυρίστηκαν, σιχτίρισαν, έβηξαν, έδεσαν τη γραβάτα, άφησαν σημείωμα στο ψυγείο, προβληματίστηκαν να φορέσουν ή όχι ζακέτα, έκλεισαν τη πόρτα… Πτού σου κάτι ξέχασαν; Δε βαριέσαι… Κι αύριο μέρα θα’ναι. Έγραψαν μήνυμα στο κινητό, ξαναχαμογέλασαν, κάπνισαν ,παρήγγειλαν βιαστικά καφέ, ξαναχάιδεψε την κοιλιά της. Τρεις άνθρωποι… Και μετά…


Επεισόδια, μολότωφ, βία, οργή, φωτιές, καπνοί. Ένας άνθρωπος, δύο άνθρωποι, τρεις άνθρωποι, μια φιλόξενη κοιλιά. Ο καθένας μόνος! Τρεις νεκροί! Θύματα…


Καιρό τώρα λες και το προσμέναμε…Τόση οργή συσσωρευμένη, τόσες κινήσεις νωχελικές, τόσο «παιχνίδι» με τη φωτιά, τόσο πετρέλαιο. Κάτι θα ξέσπαγε, κάτι θα ξέφευγε. Τρεις άνθρωποι.




Τα νέα μεταδόθηκαν σαν πρώτη είδηση στα διεθνή ΜΜΕ. Ο οίκτος κατέληγε μονότονα σε οικονομική ανάλυση. Το ευρώ έπεσε κάτω από το 1,29 έναντι του δολαρίου. Οι δημοσιογράφοι διέκοψαν την απεργία τους. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε «η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου είναι ευθύνη όλων μας να μη γίνει το βήμα προς το κενό». Οι αρχηγοί των κομμάτων συμφώνησαν σε μια κοινή συνάντηση σε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Το χρηματιστήριο έκανε βουτιά αλλά μετά διόρθωσε σχετικά. «Θα πάρουμε μέτρα ώστε οι χρηματαγορές δεν θα κάνουν σπέκουλα πια» δήλωσε ο Όλι Ρεν. Ο Θεός της οικονομίας αγωνιά πια και για την Πορτογαλία. Μιλάνε όλο και πιο τρομαγμένοι για ντόμινο της νότιας Ευρώπης. Τρεις άνθρωποι. Ή μάλλον τρεις άνθρωποι και ένα έμβρυο…




Κοιμήθηκαν, ξύπνησαν, πήγαν στις δουλειές τους... Κάτι σχεδίαζαν για το απόγευμα…Κάποιους φίλους είχαν καλέσει για το βράδυ…Κάτι ακύρωσαν «κι αύριο μέρα θα’ναι», κάτι οργάνωσαν… Τρεις άνθρωποι κι ένα έμβρυο!


Και να φανταστείς ότι το μόνο που είχαν απολύτως δεδομένο ήταν ότι θα ξαναγύριζαν στο σπίτι τους…






Ας είχανε τουλάχιστον κάνει έρωτα το προηγούμενο βράδυ! Ας είχανε κουρνιάσει σε μια αγκαλιά... το προηγούμενο βράδυ...




Υ.Γ Έμβρυο, η σύγχρονη ιστορία είναι περίεργη υπόθεση. Ζωή και οικονομία στη ίδια ζυγαριά… Θα’χει να σου λέει η μαμά σου!


Y.Γ 2 Έμβρυο στην τηλεόραση οι δημοσιογράφοι τονίζουν "και μιλάμε για εργαζόμενους των 1000 ευρώ"...Αν έπαιρναν 2000 ευρω δηλαδή; Σου είπα περίεργη ιστορία!






πηγή : http://www.protagon.gr/Default.aspx

Καλημέρα!

Το πάρτυ των ενοχών: ευχαριστώ, δεν θα έρθω

Αυτές τις μέρες διαβάζω πολύ protagon. Διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι, οι guest posters, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών, διέρχεται μια φάση σοβαρής αυτοκριτικής. Κρίμα που είμαι πολύ έξαλλη για να την απολαύσω. Κρίμα που ξυπνάω θυμωμένη, περνάω τη μέρα σκυλοβρίζοντας και κοιμάμαι αφρίζοντας από το κακό μου. Όλοι, ξαφνικά, της Μπιρμπίλης της υπουργίνας συμπεριλαμβανομένης, το έχουν ρίξει στο ποιητικό αυτομαστίγωμα.



Πώς φτάσαμε ως εδώ, και πώς πέσαμε στην ξέρα, και πώς «Τσίτσοοοο, το λιμάνι φεύγει», πού έλεγε και ο Φράνκο. Και πώς ευθυνόμαστε, λέει, όλοι. Τι ευγενικό, τι μεγαλειώδες. Αφού μπαίνω στο site μας.. και νομίζω ότι θα μου ανοίξει την πόρτα ο Ζαμπούνης.. Η ο Δαλαϊ Λάμα.. Τέτοια ανελέητη ενδοσκόπηση πέφτει.


Ε, λοιπόν, παιδιά, εμένα μη με υπολογίζετε στο εθνικό πάρτυ Τύψεων που έχετε στήσει από το Νευροκόπι μέχρι το Καστελλόριζο. Δεν έρχομαι, δεν μασάω. Και κυρίως, δεν ευθύνομαι. Τεμπελιά και λούφα για μένα ήταν απαγορευμένες λέξεις. Δουλεύω δυο και τρεις δουλειές από τη μέρα που τελείωσα το Λύκειο. Διακοπές πήγα για πρώτη φορά τριάντα χρονών, μια ολόκληρη εβδομάδα. (Κάπου εκεί πήγα να κλατάρω από υπερκόπωση και το πήρα πιο ήρεμα το όχημα, αλλά υποθέτω ότι δεν φέρω ιδιαίτερο μερίδιο ευθύνης στο ναυάγιο της χώρας επειδή αποφάσισα να κολυμπάω λίγο περισσότερο).


Όχι, μη με περιμένετε στο ενοχικό σας πάρτυ. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της επαγγελματικής μου ζωής πληρώνω σκληρούς φόρους. Δεν έχω κρύψει ποτέ, ποτέ, ούτε ένα δίφραγκο των εισοδημάτων μου. Κανονική ασφάλιση βέβαια, και «ανθρώπινα δικαιώματα» απέκτησα σχετικά πρόσφατα. Ο κύριος μακαρίτης κράτος, που σήμερα τον κλαίτε, μου ρουφούσε το αίμα ως φορομπηχτικό «μπλοκάκι», αλλά σφύριζε κλέφτικα όταν έπρεπε να με αντιμετωπίσει ως κανονική εργαζόμενη. Όταν, ας πήγαινα στη δουλειά, Παρασκευή, για να με ενημερώσουν ότι δεν θα με ξαναχρειαστούν από Δευτέρα. Η όταν έτρωγα κλωτσιά διαπλανητική, κάθε φορά που τολμούσα να σκεφτώ τη λέξη «ασφάλιση», «δώρο», «επίδομα» και «ένσημα».

Όλα τα έκανα. Κι υπερωρίες χτύπησα, και προσοχές βάρεσα, και διπλοβάρδιες δεν αρνήθηκα. .Και φέσια έφαγα νάαα, μετά συγχωρήσεως κύριε Ζαμπούνη μου. Και αφραγκίες παροιμιώδεις έζησα,. Και λεφτά καλά έβγαλα, κάποια στιγμή. Γιατί όχι; Τι σκατά ενοχές να έχω, που σε μια ζωή σύντομη, πέρασα και καλές μέρες; Ηταν δικές μου μέρες. Δεν τις στέρησα από κανέναν.


Α, κι εκείνα τα παπούτσια, Σταύρο, τα πανάκριβα, όχι των 480, αλλά των 600 ευρώ και βάλε; Να ξέρεις μάνα μου, να μην ψάχνεις, εγώ τα αγόρασα. Κι ένιωσα υπέροχα, γιατί τα γούσταρα, τα δούλεψα και τα απόκτησα μοναχιά μου. Ετσι, για την τρέλα μου. Και πενθήμερο στη Νέα Υόρκη πήγα για σόπινγκ, και ξέρεις κάτι; Ηταν φανταστικά! Καγιέν δεν έχω, γιατί τα βλέπω και ξερνάω ρουκέτες, αλλά τις έχω κάνει τις σπατάλες μου. Ε, και; Ημουν νέα, γκαζωμένη και δουλευταρού. Δεν ήξερα ότι ζούσα σε μοναστήρι των Σαολίν! Δεν κατάλαβα, δηλαδή, πρέπει ζητήσω και συγγνώμη; Από κι ως πού; Και γιατί; Που πέρασα καλά, που ταξίδεψα, που έζησα; Σιγά μη σας ζητήσω και συγγνώμη που γεννήθηκα!


Η μόνη συγνώμη που ζητάω είναι από τον αυτό μου. Που πλήρωνα, το όρθιο ζώον, τριάντα χρόνια τώρα, τα μισά των εισοδημάτων μου. Και περίμενα κάτι πίσω, μια σύνταξη της προκοπής, ή ένα σχολείο της ανθρωπιάς για το παιδί μου, τα ελάχιστα των ελαχίστων. Αντί να κάνω την κορόϊδα, να βαφτίζω τα πεντοχίλιαρα κουνέλια, κι αντί για πανταχούσες εκτάκτων εισφορών να παίρνω και επιδοτήσεις από πάνω, λόγω εκτροφής αγρίων κονίκλων. Όπως έχουν κάνει μερικοί-μερικοί, οικογένειες δεν θίγουμε, και έχουν καβαντζωθεί μέχρι και οι γκόμενες των δισεγγόνων τους.


Για να είμαστε συνενοημένοι, την πίκρα θα την πιω. Το Δου-Νου-Του θα το καταπιώ. Τη φάτσα της Μέρκελ, της-γυναίκας-χωρίς-χαρά, θα τη φάω στη μάπα. Αλλά μην προσπαθήσετε να με ψήσετε ότι φταίω κι από πάνω! . Οτι και καλά “είναι συλλογική η ευθύνη” κι ο καθένας ας αναλογιστεί το μερίδιό του. Παπάρια μερίδιο, μετά συγχωρήσεως, κύριε Ζαμπούνη μου. Εγώ δεν ήμουν εκεί όταν τρώγανε. Αλλά είμαι εδώ τώρα που με τρώνε.


Λέω να μην έρθω στο πάρτυ σας. Αμα είναι για αυτοκριτική, καλύτερα στην ΚΝΕ.

πηγή : http://www.protagon.gr/

Aυτά που δεν ακούν οι εθνοπατέρες στην "απαγορευμένη πόλη"

Κάθε Έλληνας πολίτης που αγαπά την πατρίδα του, είναι διατεθειμένος να κάνει μία μεγάλη θυσία: Να εργαστεί για τη Βουλή των Ελλήνων και μάλιστα με ελαφρώς λιγότερα χρήματα από αυτά που κερδίζουν με τον τίμιο ιδρώτα τους οι νυν υπάλληλοι. Μη μου πουν ότι σε εποχές κρίσης δεν γίνονται προσλήψεις! Μην βρουν μία τόσο φθηνή δικαιολογία για να απορρίψουν μία τόσο γενναιόδωρη πρότασή. Κύριε Πρόεδρε, της Βουλής των Ελλήνων, που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι την αίτησή τους;


Οι συμπολίτες μας έμαθαν ότι προσλήψεις έγιναν και εσχάτως και παρά τα εσχατολογικά σενάρια που κατακλύζουν την Οικουμένη για την τύχη της πτωχής Ελλάδας. Ανίψια και ξαδέλφια υπουργών, πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη και ήρωες και ηρωίδες που στελέχωσαν επί χρόνια τα βουλευτικά γραφεία, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των υπαλλήλων του Ναού της Δημοκρατίας.


Ορισμένοι λαϊκιστές, άθλιοι υπονομευτές του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, βάλλουν τελευταίως κατά των εξαίρετων αυτών τέκνων της πατρίδας που θα μπορούσαν να έχουν κάνει καριέρα στον ιδιωτικό τομέα, αλλά προτίμησαν να υπηρετήσουν την Βουλή των Ελλήνων και την Δημοκρατία. Ξέρετε πόσες ώρες δουλεύουν; Τι μέγα έργο επιτελούν; Οι δύο περισσότεροι μισθοί που παίρνουν σε σχέση με τους λοιπούς δημοσίους υπαλλήλους είναι ψίχουλα για τα κατορθώματά τους.


Κι έρχεται τώρα αυτή η κακή κυβέρνηση και πιέζει τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων να μειώσει τον μισθό τους. Κι εκείνος τους χαστούκισε ανελέητα. Επέβαλλε φόρο 8% στον 15ο και στον 16ο μισθό. Αν είναι δυνατόν κύριε Πετσάλνικε. Γιατί τόση βαρβαρότητα;


Κύριε Πετσάλνικε. Κύριε Πρόεδρε της Βουλής μας. Ξέρετε τι λέει ο κόσμος έξω από τα τείχη της «απαγορευμένης πόλης» που ζείτε; Θέλετε να ακούσετε; Ειλικρινά; Με θλίβει που έτυχε σε εμένα ο κλήρος για να σας το μεταφέρω. Και με σοκάρει, ελαφρώς, επειδή η γιαγιά μου μου είχε ρίξει πιπέρι όταν ήμουν μικρός για να μην λέω κακές κουβέντες. Ο κόσμος, κύριε Πρόεδρε, κοιτάζει προς την Βουλή και λέει: «Αι στον διάολο» και ρίχνει και δύο φάσκελα. Αυτό κάνει κύριε Πρόεδρε ο κόσμος. Και συγχωρέστε εμένα, έναν φτωχό υπηρέτη της διαπλοκής, που τυχόν σας χάλασα την καλή εικόνα που έχετε για το τι λένε και σκέφτονται οι άνθρωποι που ζουν έξω και μακριά από τον δικό σας κύκλο. Λένε και άλλα χειρότερα, κύριε Πρόεδρε, αλλά κοκκινίζω από ντροπή μόνο που τα σκέφτομαι. Αφήστε που μου έρχεται αυτόματα στο στόμα η γεύση από το πιπέρι της γιαγιάς...

πηγή : http://www.capital.gr/

DCA το φάρμακο του καρκίνου εμποδίζεται να κυκλοφορήσει!

Αυξέντιος Καλαγκός

Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός που έχει σώσει 9.000 άπορα παιδιά.

H καρδιά ενός μικρού παι διού είναι σαν το μπαλάκι του πινγκ-πόνγκ», είπε και κράτησε το κοριτσάκι στα χέρια του. «Πώς είσαι μικρή μου; » της ψιθύρισε, σε μια στιγμή ολόδική τους. Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, που πριν από λίγες μέρες είχε σώσει τη ζωή της δίχρονης Σταυριάνας, είναι ένας σύγχρονος ιεραπόστολος της Ιατρικής. Εάν κάτι διαμορφώνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του 48χρονου Ελληνα, δεν είναι η λαμπρή καρδιοχειρουργική του σταδιοδρομία ούτε η διευθυντική του θέση στην Καρδιοχειρουργική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης. Είναι το γεγονός ότι αυτός ο διεθνούς φήμης επιστήμονας χειρούργησε με την ομάδα του, τα τελευταία δέκα χρόνια, 9.000 άπορα παιδιά!






Με αυταπάρνηση, την οποία κατά ένα μέρος τού «μετάγγισαν» στα χρόνια των μεταπτυχιακών σπουδών του σπουδαίοι δάσκαλοι όπως ο Μαγκντί Γιακούμπ και ο Αλέν Καρπαντιέ, ο Αυξέντιος Καλαγκός μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στην Ελβετία και τον Τρίτο Κόσμο. Το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Coeurs pour tous» (Καρδιές για όλους), που δημιούργησε τον Ιούνιο του 1998, πλαισιωμένος από μια ομάδα χειρουργών με κοινά ιδανικά, προσφέρει ανεκτίμητες ιατρικές υπηρεσίες στους ξεχασμένους του κόσμου.






Ο γιατρός των φτωχών παιδιών, της μικρής Σταυριάνας, που φωτογραφήθηκε για το «Κ», ή της Νταϊάνας από τη Σερβία, η εικόνα της οποίας πέρσι έκανε διαδικτυακά το γύρο του κόσμου, ταξιδεύει μία εβδομάδα κάθε μήνα: Ερυθραία, Μοζαμβίκη, Αίγυπτος, Αλγερία, Ινδία, Λίβανος, Μαδαγασκάρη, Μαρόκο... Από τις καταβολές του, στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης, όπου μεγάλωσε, τον ακολουθεί πάντα η συμβουλή που του 'χε δώσει ο πατέρας του: «Να προσπαθήσεις να γίνεις κάποιος που προσφέρει στους άλλους». Ετσι κι έγινε. Ανθρωπος ιδιοφυής, ιδεαλιστής και ακαταπόνητος, ο Καλαγκός έχει δοθεί στο φιλανθρωπικό του έργο με παροιμιώδη θέληση κι επιμονή. «Οταν πήγα ύστερα από μεγάλη προσπάθεια να συναντήσω τον Γιακούμπ κι εκείνος έφυγε εκτάκτως απ' το Λονδίνο για μια επέμβαση, έμεινα σ' ένα παγκάκι έξω από το νοσοκομείο, μέχρι να γυρίσει», θυμάται...






Αποφοίτησε το '84, σε ηλικία 23 ετών, από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης, ειδικεύτηκε στη χειρουργική στο Λονδίνο και στη συνέχεια αφιέρωσε πέντε επιπλέον χρόνια σπουδών προκειμένου να αφοσιωθεί στην καρδιοχειρουργική παιδιών και νεογνών στο Παρίσι και στις ΗΠΑ, για να γίνει τελικά τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Γενεύης στα 40 του. Ως κάτοχος, σήμερα, της πατέντας «Kalangos Ring» -ένα πρωτοποριακό «δαχτυλίδι» που τοποθετείται στην παιδική καρδιά για την επιδιόρθωση της μιτροειδούς βαλβίδας και με αυτό από το 2005 έως σήμερα σώθηκαν 4.000 παιδιά- εκχωρεί τα δικαιώματα στο φιλανθρωπικό του ίδρυμα, για να μετεκπαιδεύσει στη Γενεύη γιατρούς και νοσηλευτές των χωρών του Τρίτου Κόσμου. «Ξεκίνησα την Ιατρική για να κάνω ειδικά καρδιοχειρουργική και ανυπομονούσα ως φοιτητής να τελειώσω τη Σχολή για να περάσω στην ειδικότητα», λέει. «Αν σας πω, όμως, πότε μου μπήκε η ιδέα, μπορεί και να γελάσετε… Οταν ήμουν μικρός, εφτά χρόνων, ο πατέρας μου, παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη, με έστελνε ν' αγοράζω την εφημερίδα, και μια μέρα του '67 είδα στο πρωτοσέλιδο το μεγάλο γεγονός της πρώτης μεταμόσχευσης καρδιάς, που έκανε ο Μπάρναρντ στη Νότια Αφρική. Λέω του πατέρα μου «όταν μεγαλώσω, θα γίνω χειρουργός, όπως αυτός». Βέβαια τότε, ήταν η έκφραση του εντυπωσιασμού μου κι ένα παιδικό όνειρο, μεγαλώνοντας όμως, ποτέ δεν αποχωρίστηκα αυτό το όνειρο...».






Είναι πρωί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Γενεύης και οι γονείς της Σταυριάνας, δύο νέοι άνθρωποι από την Αθήνα, φέρνουν το παιδί, που πριν από τρεις μέρες είχε βγει από το νοσοκομείο, για να το δει ο γιατρός. Η μικρή ήταν επείγουσα περίπτωση, έπρεπε να χειρουργηθεί σε διάστημα δύο εβδομάδων, διαφορετικά δεν θα ζούσε· στην Ελλάδα δεν αναλάμβαναν την επέμβαση δίχως μετάγγιση, όπως ζητούσε η οικογένεια λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. «Μας είπαν για τον Καλαγκό ότι ήταν ο μόνος που θα έκανε, αυτήν τη στιγμή, την εγχείρηση», λέει η μητέρα. «Η πάθηση της μικρής διαγνώστηκε εκ γενετής, αλλά για την τωρινή «επιδιορθωτική» εγχείρηση, που ήταν καθοριστική, χρειαζόμασταν την υποστήριξη του καθηγητή και αυτού του νοσοκομείου. Οταν τον καλέσαμε, ήταν σε εγχείρηση και η γραμματέας του μας είπε ότι θα μας τηλεφωνούσε ο ίδιος. Φοβήθηκα αρχικά ότι θα αντιμετωπίζαμε πάλι την αδιαφορία που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα και το παιδί δεν είχε κανένα χρονικό περιθώριο». Δύο ώρες μετά, χτυπούσε το τηλέφωνό τους. «Μας πήρε ο ίδιος, άκουσε το περιστατικό, μας είπε αμέσως ότι μπορεί να το αναλάβει και ότι για εκείνον είναι μια επέμβαση «ρουτίνας'' - προσπάθησε να μας καθησυχάσει. Μας είπε επίσης να κάνουμε κάποιες εξετάσεις και μας βοήθησε στα διαδικαστικά, ώστε να έρθουμε εγκαίρως καθώς το οξυγόνο του παιδιού στο αίμα λιγόστευε, μέρα με τη μέρα. Μας τηλεφώνησε κι άλλες φορές, μέχρι να φτάσουμε. Αντίστοιχο προσωπικό ενδιαφέρον δεν είχαμε δει ποτέ, από κανέναν γιατρό. Ξέραμε ότι είναι ένας γιατρός με μεγάλη εμπειρία και πειθαρχημένος σε αυτό που κάνει, αλλά μας εντυπωσίασε η συμπεριφορά του, πώς αυτός, που είναι τόσο σπουδαίος, μπορεί να είναι τόσο προσιτός και φιλικός».






Η Σταυριάνα κλαίει κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, η τομή της είναι νωπή, αλλά κάπως ηρεμεί όταν εκείνος τής γλυκομιλάει... «Χαμογελάς, μικρή μου;»






Η ευτυχία τού να σώζεις μια ζωή






Σας παρατηρώ, γιατρέ, με πόση συγκίνηση κοιτάτε το παιδί, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα άλλο για εσάς γύρω...






Συγκινήθηκα που την είδα καλά, ξέρετε σε τι κατάσταση ήταν; Τα χείλια της μαύρα, τα χέρια της μπλε και τώρα… πώς άλλαξε το χρώμα της! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να βλέπεις σε καλή κατάσταση τα παιδιά που χειρούργησες. Είναι η ευτυχία του χειρουργού!






Θα μπορεί να ζει φυσιολογικά;




Στη μικρή κάναμε μια επαφή μεταξύ δεξιάς κοιλίας και πνευμονικής αρτηρίας -αφού πρώτα τη διανοίξαμε- και σε τρία - τέσσερα χρόνια, όταν έχει μεγαλώσει η δεξιά κοιλία, σκοπός μας είναι να κλείσουμε αυτή τη μεσο-κοιλιακή επικοινωνία και να βάλουμε μόσχευμα. Μετά, θα ζει φυσιολογικά.






Η ιατρική συνείδηση αποκτάται;




Η γνώση αποκτάται και η εξέλιξη στην επιστημονική ζωή σημαίνει σοβαρότητα και πειθαρχία. Να μπορείς στο χειρουργείο να έχεις τον απόλυτο έλεγχο και να γνωρίζεις πολύ καλά τα δεδομένα. Η ευθύνη που έχεις, είναι καταρχήν ψυχική, γιατί αφορά τη ζωή του άλλου. Πρέπει, δηλαδή, να αισθανθείς ότι είσαι υποχρεωμένος να σώσεις τον ασθενή. Διευθύνοντας εδώ την κλινική, διδάσκω καρδιοχειρουργική φέτος σε 15 γιατρούς που κάνουν την ειδικότητά τους και τους λέω ότι «ο ασθενής σάς εμπιστεύεται, «παραδίδει'' την καρδιά του στα χέρια σας για να την θεραπεύσετε. Μη μου πείτε, «συγγνώμη, έκανα λάθος''. Ακόμη κι εγώ να σας συγχωρήσω, εκείνος που έχει πεθάνει θα σας συγχωρήσει;». Και για ν' απαντήσω στην ερώτησή σας, η ιατρική συνείδηση διαμορφώνεται από την προσωπική. Από τις επιλογές που κάνεις στη ζωή σου και την επίγνωση της έννοιας της θετικής πράξης. Σήμερα το πρωί είδα το παιδί… κι αυτό έφτασε για να με ανταμείψει.






Πόσες ώρες δουλεύετε;






Δεν μέτρησα ποτέ και δεν θέλω επιστήμονες δίπλα μου που να κοιτούν το ρολόι τους. Οι ανάγκες της Ιατρικής δεν αντιμετωπίζονται κατ' αυτό τον τρόπο. Κοιτάξτε, εγώ το βράδυ χειρούργησα, σήμερα με περιμένει άλλο ένα δύσκολο περιστατικό, έχω κοιμηθεί μία ώρα από χθες κι ακόμη εδώ είμαι…






Τι διδαχθήκατε από τους δασκάλους σας, Γιακούμπ και Καρπαντιέ;






Ο Γιακούμπ είναι ακούραστος άνθρωπος, μου το δίδαξε αυτό στην πράξη. Είναι απίστευτο, αλλά έκανε δύο - τρία χειρουργεία κάθε μέρα και μετά είχε το ιατρείο του, άρχιζε κατά τις 10 το βράδυ και μέχρι τις 2 το πρωί εξέταζε ασθενείς. Εάν τύχαιναν επείγοντα περιστατικά, συνέχιζε - ταγμένος άνθρωπος! Ξέρετε, στη χειρουργική δεν μπορείς να πεις «όχι, είμαι κουρασμένος, δεν μπορώ», γιατί αυτό σημαίνει ότι παρατάς τον ασθενή, με αποτέλεσμα τον βέβαιο θάνατο. Αυτό που κάνεις, είναι να υπερβείς τον εαυτό σου. Ο Καρπαντιέ, επίσης, δεν ήταν μόνο μεγάλος χειρουργός -ανακάλυψε τις τεχνικές για την ανεπάρκεια της μιτροειδούς- αλλά και μεγάλος δάσκαλος. Εμεινα δίπλα του τέσσερα χρόνια και μου έδωσε τον «ορίζοντα». Μου είπε: «Εάν δεν έχεις τη δυνατότητα να διορθώσεις μια πάθηση, πρέπει να κάνεις έρευνα και να βρεις λύση».






Και προς τα πού σας κινητοποίησε αυτή η προτροπή;






Αρχισα να ασχολούμαι με την έρευνα, πρώτα σχετικά με το «δαχτυλίδι» και στη συνέχεια με μια άλλη πατέντα, που θα μας επιτρέπει να αντικαθιστούμε τις άρρωστες βαλβίδες της καρδιάς με ζωικές βαλβίδες, νέας γενιάς. Σιγά-σιγά ολοκληρώσαμε τη μελέτη στα ζώα και θα περάσουμε στην κλινική μελέτη. Εφυγα το '94 για ένα διάστημα στην Αμερική κι έκανα διδακτορικό στη Χημεία, για να εκπαιδευτώ επιπλέον, ώστε να εξελίξω σε συνεργασία με τους ειδικούς τις ιδέες αυτές.






Τι ακριβώς είναι το πρωτοποριακό αυτό «δαχτυλίδι», που το «φορούν» και ζουν με αυτό τόσες χιλιάδες παιδιά;






Στην ανεπάρκεια μιτροειδούς, με απλά λόγια, το αίμα πηγαίνει περισσότερο στην αριστερή κοιλία και αυτή φαρδαίνει. Οταν διορθώνεται η μιτροειδής βαλβίδα, πρέπει ο χειρουργός να βάλει ένα «δαχτυλίδι» για να στενέψει κάπως, σε φυσιολογικό πλαίσιο, τον γνήσιο δακτύλιο της μιτροειδούς. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε λύση για τα παιδιά σε σχέση με το «δαχτυλίδι» και το ποσοστό επιδιόρθωσης της βαλβίδας γι' αυτά ήταν πολύ χαμηλό. Τα «δαχτυλίδια» από τιτάνιο είναι σκληρά και δεν υπήρχαν παιδικά μεγέθη. Για την καρδιά ενός παιδιού έπρεπε να βρεθεί κάτι που να μας επιτρέπει να διορθώνουμε τις βαλβίδες, αντί να τις αλλάζουμε με την πάροδο των χρόνων. Κατασκευάσαμε, λοιπόν, το νέο «δαχτυλίδι» από μια άλλη ουσία, την πολυδιεξανόνη, η οποία μέσα σε έξι μήνες λιώνει μέσα στον γνήσιο δακτύλιο της μιτροειδούς αφήνοντας στη θέση της ένα περιφερειακό τοίχωμα που, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, μεγαλώνει. Και το παιδί δεν χρειάζεται να υποστεί άλλες επεμβάσεις.






Το παράδειγμα του πατέρα

Ξανασυναντιόμαστε αργά το απόγευμα στο γραφείο του, στον πρώτο όροφο του Hopital Universitaire de Geneve. Ο χώρος μυρίζει κανέλα! Μας δείχνει το μπουκαλάκι με το άρωμα.

«Το φορώ μετά το χειρουργείο, με ζωντανεύει».






Μου θυμίζετε την Πόλη κι αυτό που λέτε εκεί, ότι η κανέλα φέρνει κοντά τους ανθρώπους.
Μα κάθε τι μέσα μου είναι σε συνάρτηση με την Πόλη...






Μιλήστε μου για τον πατέρα σας.






Ηταν παθολόγος, αρχίατρος του παιδικού νοσοκομείου Μπαλουκλί στην Κωνσταντινούπολη. Οταν χάσαμε τη μητέρα μας, πολύ νωρίς, τα παράτησε και είπε ότι θα μεγαλώσει τα παιδιά του. Εγώ ήμουν 10 και η αδελφή μου 11 χρόνων. Ηταν μια δύσκολη επιλογή, γιατί ήταν νέος και μπορούσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του, όπως και να εξελιχθεί ως επιστήμονας, διέθετε τα προσόντα. Στον Αγιο Στέφανο, είχαμε μια μονοκατοικία όπου έκανε και το ιατρείο του. Από το πρωί ώς το βράδυ ήταν με τους ασθενείς του και δύο μέρες τη βδομάδα εξέταζε δωρεάν τους φτωχούς. Αφήστε που έβγαζε από την τσέπη του όλα τα λεφτά που είχε και τους τα έδινε για ν' αγοράσουν φάρμακα.






Η φιλανθρωπία είναι βίωμά σας, λοιπόν.






Εκείνος ήταν αληθινός φιλάνθρωπος. Ο πατέρας μου διάβαζε με το κερί, για να σπουδάσει. Επειδή ο παππούς μου είχε χάσει τα πάντα με τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν είχε τη δυνατότητα να του αγοράσει ούτε τα βιβλία της Ιατρικής. Κι όταν μιλούσαμε, μου έλεγε: «Σκοπός σου να μην είναι τα χρήματα, αλλά τα έργα. Και να μη γυρνάς την πλάτη σου στις ανάγκες των άλλων». Σ' όλη του τη ζωή, ο ίδιος δεν κέρδισε λεφτά.






Εσείς, αλήθεια, τι άνθρωπος είστε;






Πιστός βαθιά - προέρχομαι από θρησκευτική οικογένεια. Κοιτάζω να κάνω καλά πράγματα, γιατί αυτό καλύπτει μιαν ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα μου. Και δεν έκλεισα ποτέ τα μάτια μου στους άλλους… Λέω ότι ο Θεός σού δίνει τα υπόλοιπα, όταν έχεις ένα θετικό προορισμό στη ζωή σου.






Αυτή η ισχύς που οι χειρουργοί έχετε απέναντι στους άλλους ανθρώπους, ένα είδος «παντοδυναμίας», πώς επηρεάζει το χαρακτήρα σας;










Καλή ερώτηση αυτή. Στην καρδιοχειρουργική, όμως, υπάρχουν ορισμένες φορές και επιπλοκές. Και όταν συμβαίνει αυτό, αναρωτιέσαι σε ποιο σημείο τα πράγματα δεν πήγαν σωστά. Οταν ο γιατρός έχει συναίσθηση της ευθύνης του, είναι σε συνεχή αυτοκριτική για να βελτιώσει την εμπειρία του και να μειώσει τις πιθανότητες των επιπλοκών. Δεν αφήνεται στο αίσθημα αυτής της ισχύος.






Οι δυσκολίες, δηλαδή, γίνονται το μέτρο του.






Ακριβώς. Τη δύναμη σου τη δίνουν όχι οι επιτυχίες, αλλά το μέτρο, η επίγνωση ότι ως χειρουργός έχεις ν' αντιμετωπίσεις προβλήματα και επιπλοκές, οι συνέπειες των οποίων είναι απόλυτες: χάνεις τον ασθενή και κάποιες φορές οι ασθενείς είναι παιδιά. Και τότε το ψυχικό κόστος είναι τεράστιο. Οταν, πάλι, πετύχεις, όπως σήμερα, που ήταν ένα πολύ δύσκολο περιστατικό, με 50-50 πιθανότητες, νιώθεις χαρά. Εγώ ξέχασα κάθε κόπωση και είπα… «εντάξει, πέρασες ακόμη μια λευκή νύχτα, αλλά έκανες σωστή δουλειά κι έσωσες μια ζωή». Εάν ο χειρουργός δεν το αισθάνεται αυτό, σημαίνει ότι έχει χάσει κάτι το βασικό από την οντότητά του.






«Θυσίασα την επαφή με τα παιδιά μου»






Υπάρχουν στιγμές που αποζητάτε διαφυγές;






Ναι! Οι δύο θείες μου από την Πόλη, που μένουν στην Αθήνα και οι οποίες δεν έχουνε παιδιά. Απέναντί τους έχω ευθύνες και προσπαθώ να περνώ μαζί τους ορισμένες στιγμές, στην Ελλάδα που λατρεύω. Μετά, το καλοκαίρι ταξιδεύω στην Ιταλία, στη Βερόνα για να ακούσω όπερα κι έπειτα πηγαίνω στην Αίτνα.






Στο ηφαίστειο;






(Γελάει από την έκπληξή μου). Στο ηφαίστειο, ναι. Εχει μεγάλη ενέργεια, βγάζει συνέχεια καπνό... Και μου αρέσει να το παρατηρώ. Μένω σε ένα ξενοδοχείο απέναντι ακριβώς και τη νύχτα, να το βλέπατε, ο καπνός δημιουργεί ένα λευκό πανόραμα, είναι καταπληκτικό! Οταν βλέπετε τον καπνό, αισθάνεστε τη δύναμη της γης. Και την αντιλογία του συμπαντικού κόσμου, που δεν έχει σύνορα, με τον οριοθετημένο ατομικό μας κόσμο.






Και τι συμβαίνει τότε, έχει επιβολή σ' εσάς αυτή η εικόνα;






Ναι. Και σκέφτομαι την εξέλιξη του ανθρώπου. Τι είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να περνά από μια θετική σε μια αρνητική κατάσταση; Οταν αισθάνομαι την ανάγκη να συγκεντρωθώ σε άλλα θέματα, εκτός της επιστήμης μου, παίρνω τα τετράδιά μου και γράφω. Στο ηφαίστειο μένω με τις ιδέες μου, σε ένα νησί, μακριά… και είναι η μοναδική στιγμή που διακόπτω για λίγο την επαφή με το νοσοκομείο.






Σε διλήμματα ως προς την κατεύθυνση της ζωής σας βρεθήκατε;






Οχι, είχα μια κατεύθυνση, της θετικής πράξης και της συνεισφοράς στον κόσμο. Στην πορεία, απλώς μου έχουν γεννηθεί ερωτήματα για τη μεταφυσική διάσταση των πραγμάτων.






Την αποδέχεστε.






Μάλιστα. Κι επιχειρώ μέσα από διαβάσματα και προσωπικές σκέψεις ένα είδος διαλογισμού, χωρίς βέβαια αυτός να είναι αντίλογος στην επαγγελματική μου ζωή. Στην επιστημονική μου ζωή έχω κανόνες, έχω όρους και αυστηρό αυτοέλεγχο, είναι μια διαφορετική πραγματικότητα. Η Ιατρική απαιτεί ρεαλιστική προσέγγιση. Μόνο που ξέρω ότι έξω από αυτή την πραγματικότητα υπάρχει και η μεταφυσική διάσταση.






Σε ποια γλώσσα γράφετε;






Στη γαλλική γλώσσα, γιατί σε αυτή διάβασα πολλά βιβλία Φιλοσοφίας. Στο Παρίσι είχα το χρόνο να διαβάσω κι εκτός καρδιοχειρουργικής - ο Σαρτρ μού αρέσει, «ο διάβολος είναι οι άλλοι». Δεν πιστεύω στη λεγόμενη «κρίση» ή «καταδίκη» μετά το θάνατο. Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι «εκεί» για να μας περάσει από έλεγχο, ο έλεγχος είναι εδώ.






Ποια είναι η κύρια αξία σας;






Η οικογένεια. Η ιστορία της οικογένειάς μου αρχίζει από τον 8ο αιώνα, μια βυζαντινή οικογένεια που εξελίχτηκε ώς τη σύγχρονη εποχή. Ως Ελληνας της διασποράς, θα πω και η πατρίδα.






Πώς φέρνετε το χρόνο στα μέτρα σας;






Με πειθαρχία. Εδώ, στην Ελβετία, εάν θέλεις να έχεις ακαδημαϊκή ζωή, πρέπει να κάνεις δημοσιεύσεις και αυτό το νοσοκομείο ζητάει σημαντική δουλειά στον κλινικό τομέα. Τα Σαββατοκύριακα της ζωής μου τα πέρασα μελετώντας, ώστε να μπορώ να διευθύνω και να μεταδώσω στους φοιτητές όσα έμαθα.






Τι θυσιάσατε;






Την επαφή με τα παιδιά μου, τον πιο θετικό έλεγχο στη ζωή τους, που για να υπάρξει πρέπει να περάσεις χρόνο μαζί τους - δυστυχώς δεν μπόρεσα να το κάνω. Να δημιουργήσω αυτή τη σχέση. Ο Κωνσταντίνος σήμερα είναι 22 χρόνων, σπουδάζει Νομικά στη Σορβόνη και ο Αλέξανδρος είναι μικρότερος, πηγαίνει ακόμη σχολείο.






Τι ανταποκρίνεται βάσιμα στην ευαισθησία σας;






Οι συγκεκριμένες στιγμές ευτυχίας, που δίνει το χαμόγελο των παιδιών που έγιναν καλά. Αύριο, το ξέρετε, πετάω για την Ινδία στις 4.30 π.μ., φτάνω η ώρα δύο της νύχτας και την επομένη το πρωί, ώρα έξι, πρέπει να είμαι στο χειρουργείο.






Πόσα χειρουργεία μπορεί να κάνετε εκεί, με την ομάδα σας;






Εξαρτάται από τις ανάγκες, και πέντε ταυτόχρονα.






Τι κάνετε για να διατηρείτε τη φυσική σας κατάσταση;






Δεν κάνω τίποτα, δεν έχω ούτε λεπτό. Ετρεχα πέντε χιλιόμετρα τη μέρα, αλλά τα παράτησα. Ομως, δεν καπνίζω, προσέχω τον τρόπο διατροφής, τρώω λίγο - το πρωί ένα μήλο, το μεσημέρι δεν προλαβαίνω να φάω, το βράδυ όταν επιστρέψω, ένα ψητό ψάρι συνήθως, με λαχανικά.






Το αγαπημένο σας πολίτικο φαγητό ποιο είναι;






Είναι…(γελάει) το ιμάμ μπαϊλντί, το απολαμβάνω στις θείες μου. Και πρέπει η μελιτζάνα να έχει μείνει αρκετά στο νερό, για να χάσει τελείως την πικράδα της, αλλιώς δεν τρώγεται.






Τελικά, εσείς οι Πολίτες είστε όλο μυστικά… της κουζίνας, της ζωής…






Αυτό είναι! Ενας τρόπος ζωής, η νοοτροπία των μυστικών μας…










«Ο Θεός μού έδωσε μια ορισμένη ζωή...»






Είναι μετά τις 11 η ώρα το βράδυ και βγαίνουμε μαζί από το HUG, στα φωτισμένα quai της λίμνης, η συνέντευξη έχει τελειώσει, «κλείσαμε» μιάμιση μέρα με τα διαλείμματα των επεμβάσεών του.






Εσείς, που κάθε στιγμή είστε σ' επαφή με τη ζωή και το θάνατο, βρήκατε έστω μια απάντηση στα ερωτήματά σας;






Αυτό που ένιωσα είναι ότι ο Θεός μού έδωσε μια ορισμένη ζωή, ορισμένες μέρες που είναι η ύπαρξή μου σε αυτό τον κόσμο και μια θετική φύση αγάπης. Οτι μου «ζητάει»να δώσω νόημα σε αυτή τη ζωή, χτίζοντας κάτι το θετικό, όχι μόνο για τα προσωπικά μου, αλλά και για τους άλλους - αυτό αντιλαμβάνομαι. Και ξέρω ότι, όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει και ρίχνει μια ματιά στο παρελθόν, κάνει έναν απολογισμό πράξεων: «από πού ξεκίνησα και πού έφτασα».






Εσείς τι «απαντάτε» στον Θεό σας;






Οτι τον «συναντώ»καθημερινά, μέσα από την προσωπική μου συγκρότηση και ακριβώς γιατί ένας χειρουργός ισορροπεί πάντα ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα: είτε να κάνει ένα λάθος με ολέθριες συνέπειες είτε να σώσει μια ζωή. Η σωστή απόφαση, για την κατάλληλη τεχνική που θα ακολουθήσει, βασίζεται στην επιστημονική του γνώση αλλά και στην εσωτερική του δύναμη.






Οταν είστε στον Tρίτο Kόσμο, σε ξεχασμένα σημεία της Γης, πώς νιώθετε;






Εκεί ηύρα, νομίζω, κάτι που μπορεί να κτίσει το νόημα της ψυχής μου. Οι χώρες, όπως η Ελβετία, δεν με έχουν ανάγκη - εγώ σήμερα αδειάζω αυτή την έδρα, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση μου. Σ' εκείνα, όμως, τα μέρη όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα εκπαίδευσης, η παρουσία μας έχει μεγάλη σημασία. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, αν δεν το ζήσει, την άμεση ανάγκη που έχουν τα παιδιά σε αυτές τις χώρες, από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να προσφέρουν ό,τι εμείς, ακόμη και σε συνθήκες κινδύνου. Ποτέ δεν το σκέφτηκα αυτό, γιατί δεν έχω φόβους στη ζωή μου. Κι εάν δεν είχα οικογένεια, θα μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να ζήσω εκεί. Οσο… για τις τελικές υπαρξιακές απαντήσεις, τις έχει ο Θεός κι αυτή είναι η καλή πλευρά της ζωής. Με την αναζήτηση μπορεί να φτάσουμε σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο, κάνοντας θετικές πράξεις και δίνοντας κίνητρο στους άλλους ανθρώπους να βοηθήσουν. Και τότε, θα μπορούμε μια μέρα να πούμε «έκανα κάτι που θα μείνει»!






Φυτεύοντας τον «σπόρο» της καρδιοχειρουργικής: Το πρωτοποριακό μοντέλο δράσης του ιδρύματος «Coeurs pour tous»






To «Coeurs pour tous» ήταν ελβετικός οργανισμός που αναδιαμορφώθηκε ως φιλανθρωπικό ίδρυμα τον Ιούνιο του 1998 από τον καρδιοχειρουργό Αυξέντιο Καλαγκό και ομάδα γιατρών και νοσηλευτών του νοσοκομείου HUG, με σκοπό να χειρουργούνται δωρεάν άπορα παιδιά στις χώρες κυρίως του Τρίτου Κόσμου, να δημιουργείται νοσηλευτική υποδομή και να εκπαιδεύεται στην καρδιοχειρουργική μια μεγάλη ομάδα από το ιατρικό δυναμικό κάθε χώρας. Δύο μήνες μετά την ίδρυση του συλλόγου, εφαρμόστηκε το μοντέλο-πιλότος δράσης στη Γεωργία, όπου στήθηκε η πρώτη Παιδοκαρδιοχειρουργική Κλινική στην Tιφλίδα. Kατόπιν, εστάλη ο απαραίτητος εξοπλισμός, ενώ Γεωργιανοί γιατροί και νοσηλευτές εκπαιδεύτηκαν επί ένα χρόνο στη Γενεύη. Ακολούθησαν: Μαυρίκιος, Ερυθραία, Μαρόκο, Καζαμπλάνκα, Αίγυπτος, Αλγερία, Ινδία, Βενεζουέλα, Mαδαγασκάρη. Στη Mοζαμβίκη, το ίδρυμα δρα σε συνεργασία με τον αγγλικό σύλλογο του Mαγκντί Γιακούμπ «Η αλυσίδα της ελπίδας».






Tο «Coeurs pour tous», που μέχρι σήμερα έχει δώσει μια «νέα ζωή» σε 9.000 παιδιά, χρηματοδοτείται από μεγάλες δωρεές και από τα έσοδα της πατέντας «Kalangos ring». Κάθε χρόνο απαιτούνται για τις δραστηριότητες αυτές δύο έως τρία εκατομμύρια ευρώ.

πηγή :  http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_8_08/05/2009_278699

Καλαμαράκια με λάδι μπαχαρικών!

Υλικά

1 κιλο καλαμαράκια καθαρισμένα

1/2 φλιτζάνι αλεύρι ανακατεμένο με μια πρέζα αλάτι

1 φλιτζάνι ελαιόλαδο

1 κ.σ. θυμάρι

1 κ.γ. ματζουράνα

3 κ.σ. ψιλοκομμένο μαϊντανό

3 φύλλα δάφνης

1 κ.σ. δεντρολίβανο

2 σκελίδες σκόρδο ελαφρώς λιωμένες

Ροδόλες λεμονιού για γαρνίρισμα

 

 

Εκτέλεση

 

Πλένουμε, καθαρίζουμε τα καλαμάρια και τα κόβουμε σε χοντρές ροδέλες.

Τα αφήνουμε να στραγγίσουν και τα αλευρώνουμε.

Ζεσταίνουμε το λάδι σ' ένα μεγάλο τηγάνι.

Προσθέτουμε τα καλαμάρια, το θυμάρι, τη μαντζουράνα, το μαϊντανό, τη δάφνη, το δεντρολίβανο και το σκόρδο, και ανακατεύουμε για περίπου 7-9 λεπτά, μέχρι τα καλαμάρια να αποκτήσουν χρυσαφί χρώμα και να είναι τραγανά.

Γαρνίρουμε τα καλαμάρια με φέτες λεμονιού και τα σερβίρουμε.

Καλή επιτυχία!

φωτό : http://trans.kathimerini.gr

Καλημέρα , καλό μήνα!

Οικολογική βομβα στον Μισισιπη!

Η πετρελαιοκηλίδα που απλώνεται στον Κόλπο του Μεξικού και πλησιάζει επικίνδυνα τις αμερικανικές ακτές - βρίσκεται μόλις 25 χλμ. από το Δέλτα του Μισισιπή- είναι πέντε φορές μεγαλύτερη απ΄ ό,τι εκτιμούσαν αρχικά οι αρχές και ίσως προκαλέσει τεράστια οικολογική καταστροφή.


Η αντιναύαρχος Μέρι Λάντρι δήλωσε ότι καθημερινά διαρρέουν στη θάλασσα 800.000 λίτρα πετρελαίου, έπειτα από έκρηξη σε πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου την περασμένη εβδομάδα. Διαπιστώθηκε μάλιστα ότι υπάρχουν τρία σημεία στον πυθμένα της θάλασσας (σε βάθος περίπου 1.520 μέτρων) από όπου διαρρέει το πετρέλαιο από το υποθαλάσσιο κοίτασμα.

Χθες, και ενώ η πετρελαιοκηλίδα απείχε περίπου 70 χλμ. από τις ακτές της Λουιζιάνας, η ακτοφυλακή έβαλε φωτιά σε ένα τμήμα της, σε μια προσπάθεια να σώσει ιδιαίτερα ευάλωτους υγροβιότοπους. Η «ελεγχόμενη καύση» έγινε περίπου 50 χιλιόμετρα ανατολικά από το Δέλτα του ποταμού Μισισιπή, όμως οι μετεωρολόγοι προειδοποιούν ότι αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό, καθώς οι πιθανότητες να αλλάξουν κατεύθυνση οι άνεμοι αυξάνονται και έτσι η πετρελαιοκηλίδα μπορεί να φθάσει στις ακτές της Λουιζιάνας απόψε το βράδυ. Σε ανακοίνωσή της η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας αναφέρει ότι οι ισχυροί άνεμοι «θα μεταφέρουν το επιπλέον πετρέλαιο προς το Δέλτα του ποταμού και τις γύρω ακτές μέχρι το βράδυ της Παρασκευής».


Ο πρόεδρος Ομπάμα ενημερώνεται συνεχώς για τις εξελίξεις και όπως έγινε γνωστό η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο να κινητοποιήσει δυνάμεις του υπουργείου Αμυνας για τον περιορισμό της πετρελαιοκηλίδας, η οποία χθες το βράδυ είχε περιφέρεια 980 χιλιομέτρων και κάλυπτε συνολικά 74.100 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αρχικά η διαρροή είχε εντοπιστεί το περασμένο Σάββατο, τέσσερις ημέρες μετά την έκρηξη στην πλατφόρμα η οποία στοίχισε τη ζωή σε 11 εργάτες.

Συνυπολογίζοντας τις ποσότητες πετρελαίου από την τρίτη διαρροή, οι ειδικοί εκτιμούν ότι η πετρελαιοκηλίδα μπορεί να φθάσει- εάν δεν βρεθούν τρόποι να σταματήσει η διαφυγή τόσο μεγάλων ποσοτήτων πετρελαίου καθημερινά- το μέγεθος εκείνης που είχε δημιουργηθεί το 1989 από το τάνκερ «Εxxon Valdez». Τότε είχαν διαρρεύσει περίπου 45 εκατομμύρια λίτρα πετρελαίου στο Πρινς Γουίλιαμ Σάουντ της Αλάσκας και οι οικολογική καταστροφή ήταν τεράστια.

πηγή : http://www.tanea.gr/

Καλημέρα!

Κοτόπουλο με πιπεριές & κρεμμύδια!

Υλικά

1 κούπα λάδι

4 κρεμμύδια (μέτρια) σε ροδέλες

2 πράσινες πιπεριές σε ροδέλες

2 κόκκινες πιπεριές σε ροδέλες

2 κιτρινές πιπεριές σε ροδέλες

400 γραμ.μανιτάρια φρέσκα (κατα προτήμηση) κομμένα σε φέτες

4 στήθη κοτόπουλο κομμένα σε μερίδες

1/2 κούπας κρασί κόκκινο

αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι

1 κουπα κρέμα γάλακτος ή 3 κ.σ γιαούρτι (προαιρετικά)

Εκτέλεση

Ζεστάνετε το λάδι σε κατσαρόλα, επάνω σε δυνατή φωτιά.

Ρίξτε μέσα τα κρεμμύδια, τις πιπεριές, τα μανιτάρια και σοτάρετέ τα ανακατεύοντας συχνά για να μην κολλήσουν.

Βγάλτε τα με τρυπητή κουτάλα, στραγγίζοντάς τα καλά.

Ρίξτε στην κατσαρόλα τα κομμάτια του πουλιού και σοτάρετέ τα καλά απ' όλες τις πλευρές.

Προσθέστε τα μανιτάρια , τα κρεμμύδια με τις πιπεριές, και σβήστε με το κρασι.

Αλατοπιπερώστε!

Ανακατέψτε όλα τα υλικά, σκεπάστε την κατσαρόλα και σιγοβράστε ώσπου να μαλακώσουν και το φαγητό να μείνει με ελάχιστη σάλτσα. Ρίξτε την κρέμα γάλακτος,ή το γιαούρτι  ανακατέψτε και κατεβάστε από τη φωτιά.

Καλή επιτυχία!

Φτιάξτε τα δικά σας κρουτόν!

Kόψτε το ψωμί σε χοντρές φέτες και αφαιρέστε την κόρα.

Στη συνέχεια, κόψτε την ψίχα σε μικρά ή μεγαλύτερα κομματάκια, ανάλογα με το πώς τα προτιμάτε.
Aλείψτε τα με λίγο ελαιόλαδο και τοποθετήστε τα σε ένα ταψί.


Ψήστε τα κυβάκια στο φούρνο στους 200ο C, φροντίζοντας να τα ανακατεύετε κατά διαστήματα. Mόλις πάρουν ένα ελαφρύ καφέ χρώμα, βγάλτε τα από το φούρνο. Για να βεβαιωθείτε ότι είναι αρκετά τραγανά, τρυπήστε τα με ένα πιρούνι.

Προτιμήστε ψωμί μαύρο, ολικής άλεσης ή πολύσπορο, που είναι πολύ πλούσιο σε φυτικές ίνες, απαραίτητες για την καλή υγεία του πεπτικού συστήματος.

Όταν το ψωμί είναι φρέσκο και μαλακό, δεν κόβεται εύκολα. Aφήστε το, λοιπόν, να μπαγιατέψει 1-2 μέρες.

Aν δεν καταναλώσετε αμέσως τα κρουτόν, μπορείτε να τα κλείσετε αεροστεγώς και να τα φυλάξετε στο ψυγείο για 2 εβδομάδες.

• Tα αρωματικά είναι ιδανικά για να προσθέτουν γεύση και άρωμα στα κρουτόν σας. Πασπαλίστε λοιπόν τα κομματάκια ψωμιού με ένα μείγμα μπαχαρικών πριν τα βάλετε στο φούρνο, ώστε να απορροφήσουν το άρωμά τους. Ένας απλός και πολύ γευστικός συνδυασμός είναι λίγη ρίγανη, πιπέρι και κύμινο. Aν προτιμάτε κάτι πιο πικάντικο, μη διστάσετε να ρίξετε ακόμα και κάρι ή πάπρικα.

• Για να δώσετε... ελληνική γεύση στα κρουτόν σας, ρίξτε τα κομματάκια σε ένα μπολ με τριμμένη ντομάτα, λίγο ελαιόλαδο και ρίγανη. Aφήστε τα για λίγα λεπτά στο μείγμα.

• Aφού ψήσετε τα κομματάκια ψωμιού στο φούρνο, μπορείτε να τα περάσετε από το μπλέντερ και να τα χρησιμοποιήσετε ως γαρνιτούρα σε λαχανικά που θεωρείτε άγευστα (π.χ. μπρόκολα, σπαράγγια). Eπιπλέον, τα θρυμματισμένα κρουτόν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως γέμιση (π.χ. σε πιπεριές).

Καλή επιτυχία!

Η μαμά τους η κυρία Κοτσυφίνα! :):):)

Πριν λίγο καιρό σ' ένα απο τα αναριχώμενα φυτά του κύπου μας , τρώπωνε συνεχώς ενα ζευγάρι κοτσυφιών!

(σε αυτή την φωτό αχνοφαίνεται το θυλικό  κοτσύφι!)

Λίγες μέρες μετά ανακαλύψαμε την φωλιά τους , όπου ειχε μέσα 6-7 αυγά , δεν θέλαμε να τρομάξουμε την μαμα κοτσυφίνα και την αφήσαμε ήσυχη να συνεχίσει την τόσο σπουδαία "δουλειά" που της είχε η φύση αναθέσει!!!

Παρακολουθούσαμε καθημερινά απο μακρυά την πορεία των 2 πουλιών! Πότε η μαμα ήταν μεσα στην φωλιά , διατηρόντας τα αυγουλάκια της ζεστά και ο μπαμπάς τριγυρνούσε προς αναζήτηση τροφής και πότε το αντίθετο!

Το μόνο που κάναμε ήταν να αφήνουμε κομάτια απο ψωμί στην άκρη απο το πεζούλι που αναριχώταν το φυτό!

Πρίν λίγο μας περίμενε μια έκπληξη ! Τα αυγουλάκια είχαν σπάσει!

6 μικρά , πανέμορφα , κοτσυφάκια είχαν πάρει την θέση των αυγών την φωλιά!

Μοιράζομαι λοιπόν μαζι σας αυτές τις σπάνιες πραματικά φωτογραφίες!

Για κάποιες τέτοιες στιγμές χρειάζετε μια επαγγελματική φωτ.μηχανή!

Ακόμα έψαξα στο νετ κ βρήκα διάφορες ενδιαφέρουσες πληροφορίες :

Ο ΚΟΤΣΥΦΑΣ 

Ένα από τα πιο γνωστά και διαδεδομένα πουλιά στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ο μαύρος κότσυφας. Τ' αρσενικά έχουν τελείως μαύρο χρώμα και κίτρινη μύτη. Τα θηλυκά έχουν ανοιχτότερο χρώμα στη ράχη, σχεδόν σκούρο καφέ, ενώ στην κοιλιά είναι πιο ανοιχτό.


Ο κότσυφας ανήκε στα είδη που ζούσαν στα δάση και μάλιστα στα πυκνά φυλλώματα των δέντρων. Σήμερα τα κοτσύφια ζουν σχεδόν παντού, ακόμη και σε κατοικημένους χώρους, στα πάρκα των πόλεων κλπ.

Ζει κι εξημερώνεται πολύ εύκολα στο κλουβί κι η λαλιά του είναι πολύ μελωδική. Δεν έχει βέβαια τη διάρκεια της τρίλιας του αηδονιού και του καναρινιού, αλλά είναι μελωδικότερη από αυτές.

Χτίζει τη φωλιά του κυρίως στα χαμηλά δέντρα, αλλά και σε θάμνους. Το θηλυκό γεννά 2 - 3 φορές το χρόνο 4 - 5 αβγά, που έχουν ένα πολύ ελαφρό πρασινογάλαζο χρώμα.

Ο κότσυφας τρέφεται κυρίως με σκουλήκια, κάμπιες, διάφορα έντομα, που όμως κυνηγά πάντα κάτω στη γη. Ακόμη τρέφεται με ρόγες καρπών όπως είναι τα σταφύλια, βατόμουρα, κούμαρα, κισσόμηλα κλπ.

Τα κοτσύφια δεν ανήκουν στην κατηγορία των πουλιών που προκαλούν καταστροφές στην παραγωγή. Παράλληλα δεν μπορούν να καταταχτούν στην κατηγορία των ωφέλιμων πουλιών.

Στη χώρα μας υπάρχουν κοτσύφια που μένουν μόνιμα, αλλά υπάρχουν και μερικά που το καλοκαίρι μεταναστεύουν στα βόρεια, για να επιστρέψουν το φθινόπωρο και να ξεχειμωνιάσουν.
Είναι από τα πρώτα πουλιά που φτιάχνει τον Μάρτη την φωλιά του.

Επιλέγει να την χτίσει όχι πολύ χαμηλά στο έδαφος αλλά όπου υπάρχει πυκνή θαμνώδης βλάστηση. Με λεπτά κλαδάκια, χόρτα, τρίχες, λάσπη και φτερά επιμελείται με επιδεξιότητα την κατασκευή μιας καλαθωτής περίτεχνης φωλιάς. Εκεί γεννάει από 3-6 γαλαζωπά αυγά με καφεκόκκινα στίγματα και μέχρι τέλος του Ιουνίου που τελειώνει η αναπαραγωγική περίοδος γεννάει ακόμα 2-3 φορές. Η περίοδος της εκκόλαψης διαρκεί από 15-19 ημέρες και την φροντίδα των νεοσσών αναλαμβάνουν εξίσου και οι δύο γονείς για είκοσι περίπου μέρες. Η πλήρης ανεξαρτητοποίηση έρχεται μετά την 35η μέρα. Πολλές φορές η κακοκαιρία του Μαρτίου δεν αφήνει τους ευάλωτους νεοσσούς να επιβιώσουν και ο στοργικός κότσυφας καταδικάζεται να περιμένει την επόμενη γέννα για να δει τα παιδιά του να ξεπεταρίζουν από την φωλιά. Κάθε ζευγάρι καταλαμβάνει την δική του περιοχή και τα αρσενικά δεν διστάζουν να οδηγηθούν και σε τραυματισμούς για να προστατέψουν την περιοχή τους από άλλα πουλιά του είδους τους.


Κατά την αναζήτηση της τροφής του πεταρίζει χαμηλά πάνω από το έδαφος και ψάχνει στα χαμόκλαδα και τις ρίζες των δέντρων να βρει ελιές, σπόρους, κούμαρα, έντομα, γαιοσκώληκες, μούρα και φρούτα από οπορωφόρα δέντρα. Αν και καχύποπτο πουλί, δεν διστάζει να τρυπώσει με θράσος ακόμα και σε αυλές σπιτιών προκειμένου να εξασφαλίσει την απαραίτητη τροφή. Έχει την ικανότητα να ανασηκώνει με το ράμφος του τα φύλλα ψάχνοντας από κάτω για έντομα και σαλιγκάρια και να στρέφει το κεφάλι κοιτώντας λοξά με τα μεγάλα του μάτια.

Το εντυπωσιακό κελάηδημα του κότσυφα έχει δυνατό, καθαρό, μελωδικό ήχο που ακούγεται από τον Φλεβάρη μέχρι περίπου τον Ιούλιο. Προσελκύει το θηλυκό με γλυκά καλέσματα ενώ όλο το φθινόπωρο και τον χειμώνα κελαηδά υποτονικά.