Ήταν ο σοβαρός της παρέας, αμίλητος, αθόρυβος, με λεπτές κινήσεις στους καρπούς των χεριών του, εκφραστικές. Τότε ήμασταν μικροί και δουλεύαμε στον ημιόροφο της Χρήστου Λαδά. Αυτός, μεγαλύτερος από μένα και έμπειρος, πέρασε γρήγορα στο κεντρικό φύλο. Μεγάλη τύχη συγκριτικά! Ο Πάνος όμως στράβωσε νωρίς. Η δημοσιογραφία δεν του ‘κανε. Το γύρισε στη δικηγορία που την είχε σπουδάσει - την εξασκεί στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες - και στη συγγραφή που ήταν το απωθημένο του.
Τα τελευταία δυο χρόνια είχαμε χαθεί. Ο Πάνος έγινε μπαμπάς της Σοφίας, σύζυγος της Τζοάννας και συγγραφέας παιδικών μυθιστορημάτων. Το τελευταίο του βιβλίο «Ο Ζαχαρίας και η Σπιτική Μπεσαμέλ» παρουσιάζεται την Παρασκευή στην Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης (12.00 – 13.00 στην Αίθουσα 2, Παιδική & Εφηβική Γωνιά, Εκδόσεις Κέδρος).
Ο Ζαχαρίας του λοιπόν αρνείται να μαγειρέψει τα τρόφιμα της κουζίνας γιατί είναι… φίλοι του. Ο αδίστακτος Τσιζμπεργκερίδης στρίβει χαιρέκακα το λιγδιασμένο του μουστάκι. Θα σωθεί άραγε το λαχταριστό εστιατόριο της Πασταφλόρινας που κινδυνεύει με λουκέτο;
Αυτό πήρα να τον ρωτήσω, διαβάζοντας το οπισθόφυλλο. «Δεν θα σου πω, να κάτσεις να διαβάσεις και ‘συ λίγο», απάντησε με ύφος αυστηρό. «Τι σχέση είχες εσύ με τα παιδιά;», συνέχισα. «Μικρός ήθελα να γίνω δάσκαλος». Και γιατί γράφεις; «Γιατί αφού δεν έγινα εκπαιδευτικός, βρήκα εναλλακτικό τρόπο να απευθύνομαι σ’ αυτούς που με καταλαβαίνουν».
Το γκουρμέ του μυθιστόρημα είναι το πέμπτο στη σειρά. Έχουν προηγηθεί «Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές» (που είχε προταθεί για το Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας του Διαβάζω), «Τροχονόμος στα Κατσάβραχα», «Ο Ορέστης έχει ορέξεις και πόνο στην κοιλιά», «Το παιδί και τα θυμωμένα αστέρια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου